Persoonlijk - Met mijn voet op de schrijfdrempel

Lieve, beste lezers, *stoft blog af*

Wanneer mijn voeten besloten om de drempel niet meer over te stappen, weet ik niet precies meer. Het enige wat ik nog weet, is dat het begon met een totale blokkade. De boeken die ik las konden mij stuk voor stuk niet genoeg blijven boeien, of vielen tegen, en toen ik vervolgens voor mezelf probeerde op te schrijven waar dit zoal door kwam, kreeg ik geen enkel woord op papier. Hoe ik het ook probeerde, hoe hard ik mezelf ook pushte om mijn leespassie weer aan te wakkeren en mijn hersenspinsels erover tevoorschijn te toveren, niets hielp. Alles bleef blanco.

Voor iemand die altijd heeft gelezen en bijna altijd heeft geschreven - iemand zoals ik -, kan dat aardig 'beangstigend' zijn. Dat was het voor mij in ieder geval wel. De dingen waar ik voorheen veel plezier uit haalde, die mij eerder juist lieten zien hoe ik ergens over dacht, of lieten zien waarom ik juist op een bepaalde manier over iets dacht, deden me niet niets meer, maar ik miste… iets.

Dus ik las steeds minder, schreef minder, en ging meer puzzelen en andere creatieve dingen doen. 

Een boekige puzzel om toch bij de boeken te blijven ;)

Echter bleef het gevoel wel knagen waarom het zo was omgeslagen bij mezelf, en waarom lezen en schrijven me tegen begonnen te staan... Tot ik me op een gegeven moment realiseerde dat zij niet tegen begonnen te staan, maar dat ik het zélf was. En om eerlijk te zijn weet ik hierover precies waarom ik compleet blokkeerde en alles achter slot en grendel verdween.

Onzekerheid.

Als blogger en recensente vind ik het persoonlijk best wel eens lastig als ik een stukje schrijf over iets waar ik een - al dan niet geheel - andere mening over heb. Terwijl iedereen over een bepaald boek aan het jubelen was, en ik het betreffende boek las, vroeg ik mij meer dan eens af hoe het toch kwam dat ik niet las wat zij lazen. Dat ik niet zag wat zij in het verhaal zagen. En door de geweldig positieve stukken klapte ik gewoonweg steeds meer dicht. Niet omdat de stukken niet goed waren, maar juist omdat ík zo anders tegen het verhaal aankeek. Ik wilde wel recenseren, maar ik durfde niet zo goed meer. Daardoor werd de drempel langzaam maar zeker steeds een stukje hoger. Niet omdat ik mezelf niet vertrouwde, of het boek niet in het zonnetje wilde zetten ondanks mijn eigen ideeën erover; nee, ik wist gewoon echt niet meer hoe ik mijn gedachten onder woorden kon brengen, alleen maar omdat ik niet zo enthousiast was, en was bang voor de mening van een ander, terwijl ik dat eerder nooit zo had ervaren. Dat zette me aan het denken:

Ligt/lag het aan het boek? Nee, want de auteur heeft er zeer veel tijd in gestoken om er een kloppend geheel van te maken, mensen te vermaken en verhalen tot leven te laten komen. En ik kan er misschien niet helemaal van houden zoals de auteur of andere lezers deden, maar ik kan een boek de schuld niet geven puur omdat mijn mening anders is dan die van anderen. Punt.

Ligt/lag het aan de mensen die het boek geweldig vonden? Nee! Zij begonnen met net zoveel interesse als ik aan het boek, en het kan best zijn dat zij vaker van dat soort boeken lezen, of echt een klik hebben met het boek, waardoor ze aangespoord door hun gevoel en andere enthousiaste lotgenoten in hun kielzog graag andere mensen willen prikkelen om het boek op te pakken en een kans te geven. Want boeken verdienen een kans! Of je ze nu goed vindt of niet.

Ligt/lag het aan mij? Nee. Ik vind het eerlijk gezegd alleen maar lastig en jammer om boeken te lezen waar ik niet zo van kon genieten zoals de rest had gedaan of nog altijd doet. Als ik nu achteraf terugkijk op de gelezen boeken die mij persoonlijk tegenvielen de laatste tijd, is de conclusie uiteindelijk gewoon iets normaals, iets menselijks: het was simpelweg niet wat ik er zelf van verwacht had. Dit geeft niet, en het kan gebeuren! Want niet iedereen zal elk boek op de wereld geweldig vinden; dat zou alleen maar een saaie boel worden, denk ik. Maar dat betekent dus ook dat het niet erg is als je een keer een boek minder leuk vindt ;) *ik zeg dit ook steeds vaker tegen mezelf nu, haha*

Iedereen leest een boek op zijn of haar eigen manier, met zijn of haar eigen ideeën over plots, plottwists, favoriete en minder favoriete personages. En dat is niet erg; helemaal niet juist! Het laat zien dat we stuk voor stuk mens zijn, met allemaal onze eigen verleden, heden en toekomst, waardoor we bewust en onbewust boeken leuk vinden en andere boeken minder. En dat mag! Het maakt de wereld van boekenliefhebbers alleen maar sterker :) dus als je een andere mening hebt, maar deze goed weet te onderbouwen, is het altijd goed; het is jouw mening! En daar kan niemand iets aan veranderen, alleen jijzelf. *en na deze gedachtengang zag ik dus ook in: het is goed zo, ik mag er anders over denken! Eigenlijk is er dus niks aan de hand, behalve een eigen blokkade..*

Maargoed, om een lang verhaal kort te maken: ik worstelde de laatste tijd dus nogal met zowel een leesdip als een writer’s block. Ja, verleden tijd, want ik ben inmiddels weer met plezier aan het lezen én schrijven geslagen! Yay :D Ik kan het nog, haha!

Een van mijn favoriete series van de laatste jaren!

De Zevende Zus van Lucinda Riley kwam net op tijd, om het zo te zeggen ;) Dag, leesdip! En om de writer’s block weg te duwen en mezelf weer over de schrijfdrempel heen te krijgen, ben ik onder andere begonnen met een cursus Creatief Schrijven, waar ik tot nu toe veel van opsteek en waardoor ik met nieuwe energie weer dingen in mijn eigen woorden op papier kan krijgen zónder nieuwe hoge drempels, en puur oefenen en geloven in mezelf. Ik kan alleen maar zeggen: het voelt heerlijk!

De titel van deze post verwoordt ook precies wat het is: ik sta voor mijn gevoel weer met een voet op de drempel. Ik ben er nog niet overheen, maar dat komt op den duur vanzelf. Babystapjes vooruit zijn ook stapjes vooruit! En hoeveel babystapjes ik ook nog ga zetten, ik kom er wel ;)

Ik ben er in ieder geval steeds meer klaar voor om mijn stem weer te laten 'horen' en mijn plekje hier weer te gebruiken voor die stem :D Dus voor nu, tot de volgende keer!

Tot schrijfs!