![]() |
Aangeraden leesvoer! :D |
![]() |
Social media made me read it! |
![]() |
Aangeraden leesvoer! :D |
![]() |
Social media made me read it! |
Laat ik vooropstellen dat De Korf voor liefhebbers van dystopische verhalen, tijdreizen en vele personages die stuk voor stuk verschillende ontwikkelingen doormaken, een interessant debuut is/kan zijn van eigen bodem. Het verhaal zit vol potentie. De rode draad bleef mij bezig houden, waardoor ik toch heel nieuwsgierig ben geworden naar hoe dit avontuur afloopt!
Ik ben tevens blij dat ik toevallig de series over The Flash en Legends of Tomorrow enigszins heb gevolgd, waardoor ik het tijdreizen voor mijn gevoel makkelijker doorkwam, haha! ;) Toch vond ik dit tijdreizen heel verfrissend, zeker als het op de manier wordt gebruikt als in dit boek. Het switchen van de ene tijdzone naar de andere is absoluut een benodigd punt in het grote geheel, omdat je hierdoor meer te weten komt over de geschiedenis van zowel de Korf als de personages, en waarom ze zijn geworden zoals ze zijn. Het voelde voor mij als iets nieuws en daardoor was ik zeer benieuwd naar hoe alles zich zou ontvouwen.
Helaas was ik niet de juiste persoon voor het gehele boek. Ja, er waren mooie fragmenten, de schrijfstijl is goed, de omgeving wordt gedetailleerd omschreven en de tijdsprongen die nodig waren om het een en ander uit te leggen - letterlijk en figuurlijk - hielden mij tot op zekere hoogte aan het lezen.
Echter vond ik de uitwerking niet helemaal zoals ik gewend ben. Dit kan een persoonlijke ervaring zijn, dus pin me hier niet aan vast; ik weet alleen dat ik mede door de interessante rode draad en het open einde uiteindelijk toch geprikkeld werd om uit te kijken naar het vervolg, maar ondanks die positieve punten helaas toch niet zo van het boek heb genoten als ik graag had gewild.
Er werd in korte tijd veel informatie gedropt, de wisselingen tussen de diverse tijdszones waren soms abrupt, net als de sprongen tussen de personages - het ene moment lees je het uit het oogpunt/de vertelvorm van de een, om vervolgens plotseling vanuit een ander te lezen. Hierdoor was ik soms meer aan het schakelen van personage 1 naar personage 2 enz (en het zijn er wel een aantal), waardoor ik het verhaal wat uit het oog verloor. Misschien lag dit ook aan het feit dat ik het ebook las en hierdoor niet even makkelijk en snel terug kon bladeren om het een en ander terug te lezen, maar ik vond de ‘hak-op-de-tak’ gebeurtenissen persoonlijk niet helemaal prettig lezen.
Sommige stukken voelden daarnaast als ‘laatste stukjes benodigde opvulling’, waardoor ik het soms te gemaakt vond overkomen, en op een bepaald punt in het verhaal stond ik zelfs op het punt het boek weg te leggen en niet meer op te pakken, omdat ik het betreffende stukje ‘aanvullende informatie’ onnodig, te kort door de bocht en te snel afgeraffeld vond afgewerkt, waardoor het voor mij totaal geen toegevoegde waarde had; het riep bij mij slechts frustratie en ergernis op. (ook hier geldt: dit is een persoonlijke mening, misschien ervaren andere lezers dit verhaal en deze wendingen juist als goed en logisch. Iedereen leest een boek immers anders :) ). Tevens miste ik helaas een stukje betrokkenheid en gevoel naar de personages toe, het gevoel van saamhorigheid, empathie, inleven tussen lezer en personage, waardoor ik geen band met hen op kon bouwen en me volledig in hun levens kon verliezen. Als ik dit wel had gehad, denk ik dat ik het verhaal op een heel andere manier had gelezen en er voor mij meer leesplezier van had gehad.
Nogmaals: ik blijf van mening dat dit absoluut een boek kan zijn voor liefhebbers van dystopische verhalen vol actie, diverse tijdlijnen, meerdere personages met stuk voor stuk een eigen leven met interesses en gevoelens, en geheimen die ontrafeld dienen te worden. En het speelt zich allemaal af in ons eigen land, hoe tof is dat! De Korf zet je als lezer aan het denken over hoe we zouden hebben geleefd als er echt van dit soort koepels zouden bestaan… of zijn ze er stiekem al, maar zijn we ons hier nog niet bewust van?
Ik vind het jammer dat ik niet helemaal de juiste lezer ben geweest voor dit boek - het is een debuut waarvan het verhaal absoluut potentie heeft, dat heb ik wel gezien! -, maar ondanks dat het mijn eigen verwachtingen niet heeft waargemaakt, kijk ik stiekem toch uit naar het vervolg. Nog niet alle vragen zijn beantwoord, en ik ben benieuwd hoe het avontuur voor Zilver en de mensen die hij gaandeweg heeft ontmoet uiteindelijk af zal lopen! Misschien dat het vervolg mij meer ligt :)
![]() |
Sterren! Maar dan net even anders dan de boekensterren. |
Een magisch avontuur, een zenuwslopende vete, en een duistere vloek… Het zijn enkele kernwoorden waar het in De Ademdief om gaat en ik was dan ook razend benieuwd hoe dit alles zich zou ontvouwen. Terwijl ik begon te lezen, werd het me al gauw duidelijk: ik werd betoverd door de vurige personages en hun adembenemende verledens die mij met zich meetrokken en niet meer loslieten. Na het lezen van de laatste bladzijde wist ik dan ook gelijk: ik wil meer, ik heb meer nodig. Nu! Want na dat einde… Dat einde! Pfff… De tijd van (on)geduldig wachten op het vervolg is aangebroken… ;)
De Ademdief wordt verteld uit twee stemmen. Je leest het verhaal van de kant van Thalia, een jonge vrouw met een verbazingwekkende gave, die halsoverkop samen met haar zusje moet vluchten voor de Jagers die hun onderkomen hebben ontdekt. Opgeven is geen optie, de Jagers hebben namelijk maar één doel: mensen met een magische gave moeten worden uitgeroeid. Dus ook zij. Totdat ze oog in oog komt te staan met een van de Jagers, en dit keer voor zichzelf en voor haar laatste familie opkomt. Dit moet eens en voor altijd - in ieder geval voorlopig - afgelopen zijn, ze wilt eindelijk een keer voor een langere tijd op een plek kunnen wonen, zonder continu op de hoede te zijn voor het gevaar van buitenaf. Ze weet dat dit niet mogelijk is zolang de Jagers rondlopen, maar ze wil koste wat kost een normaal leven opbouwen voor haar jongere zusje.
De andere kant van het verhaal lees je vanuit de stem van één van haar grootste tegenstanders.
Quinn, de Jager in kwestie, heeft niet lang meer totdat de vloek hem fataal zal worden, zoals ook is gebeurd bij zijn familie, vrienden en andere Jagers van zijn leeftijd. Hij zet zich volledig in om iedereen met een gave te vernietigen om de andere Jagers hiermee - voor zolang het kan - te beschermen. Dan wordt hij plots overvallen door de strijdlust van de Ademdief die hij in zijn zoektocht tegenkomt, wat zich ontwikkelt in een hevige strijd op leven en dood… of toch niet? Het is alsof ze allebei tot inkeer komen en elkaar een korte adempauze geven. Zij laat hem leven, hij geeft haar een voorsprong tijdens haar vlucht naar opnieuw een nieuw, onzeker leven. Maar hij zal haar opnieuw vinden, en dan zal dit haar laatste vlucht zijn geweest… Want hij is erop gebrand haar te vinden voor de vloek hem vindt. Hoe dan ook.
Na hun vlammende gevecht keren ze elkaar de rug toe, maar toch blijven ze zich afvragen waarom de ander deed wat hij of zij deed. En vooral: waarom ze dat zelf deden. Ze zijn aartsvijanden, waarom maakten ze het dan niet af zoals ze hoorden te doen? Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer de lezer erachter komt hoe zowel Thalia als Quinn in het leven staat, en waarom zij de betreffende keuze hebben gemaakt op dat moment. Totdat ze elkaar opnieuw tegenkomen en niets meer is wat het lijkt. Beide werelden staan op springen als ze erachter komen dat er veel meer speelt dan alleen de vloek, en met enige argwaan besluiten ze elkaar het voordeel van de twijfel te geven door samen de strijd aan te gaan met ‘het nieuwe kwaad’. Met alle gevolgen, en gevoelens, van dien. Want het samen strijden gaat goed, maar wat als er dingen in je hart veranderen die je nooit voor mogelijk had gehouden, omdat het gewoonweg niet zo hoort te zijn? De zinderende spanning hangt tussen hen in, en dat is echt niet meer alleen vanwege de vloek…
De groei van zowel Thalia als Quinn is goed voelbaar en maakt dat je hoopt dat ze in de verdere toekomst de juiste keuzes zullen maken. Vooral voor zichzelf, om zichzelf te kunnen omarmen en trots op zichzelf te kunnen zijn. De bijpersonages maken het verhaal in mijn ogen compleet: ze vullen de hoofdpersonages goed aan, maken ze nog menselijker en laten je soms van de ene verbazing in de andere vallen. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het met hen verdergaat in de serie!
Wat ik - naast een ijzersterk verhaal met veel informatie - ook prettig vond aan dit boek als lezer, was het feit dat de geschiedenis van zowel de mensen met gaven zoals Thalia, als die van de Jagers, stukje bij beetje wordt uitgelegd, met alle termen die ervoor worden gebruikt en de volkeren die eronder vallen. Hierdoor begrijp je meer en beter hoe alles werkt, hoe men leeft en waarom men doet wat ze doen.
De schrijfstijl van auteur Miranda Peters is vloeiend, gedetailleerd waar nodig en heel prettig te lezen, wat maakt dat je door het verhaal heen vliegt. Of vaart, want misschien stappen we straks met z’n allen op de boot naar Terschelling, waar dit magische verhaal zich deels afspeelt en gaan we met z’n allen op zoek naar de personages wanneer het weer kan ;)
Ik kan alleen maar zeggen: De Ademdief is het begin van een fantastisch epos waar ik me helemaal in wil verliezen en zal koesteren. Ik heb er enorm van genoten en weet zeker dat ook andere lezers die ‘af en toe fantasy lezen’ net zoals ik, zich erin zullen verliezen. Op naar deel 2, want dit einde (ik had het al gezegd maar.. serieus, dat einde!) vraagt echt om meer!
![]() |
Goodreads 2021 |
Het leven kabbelt niet altijd rustig voort. Soms wordt de stroming te sterk en wordt je op je plaats gezet door de dingen die gebeuren; die je dwingen keuzes te maken die in het begin zeker niet makkelijk zijn, maar waardoor je wel in een rustiger vaarwater komt. Of beter gezegd ‘zwemwater’ in het geval van Van slag! Want de stromingen die de hoofdpersonages tegenkomen zijn allerminst ‘kabbelend’ te noemen.
Hoofdpersonages Evi en Steven krijgen het beiden flink voor de kiezen als ze beiden getroffen worden door twee hevige persoonlijke gebeurtenissen waardoor ze aardig 'van slag' raken. Ze moeten allebei op zoek naar een oplossing, de toekomst opnieuw zien op te bouwen in zowel hun hoofd als in hun leven, wanneer hun dromen in een ruk vertrapt worden door de werkelijkheid. Gaandeweg leren ze steeds beter om te gaan met de situatie en hun eigen draai te vinden, maar zien ze vooral de groei in zichzelf: ze zullen nooit meer terug kunnen naar het oude, maar ze kunnen zichzelf wel ontwikkelen en laten zien wie ze zijn geworden, juist door de dingen die zijn gebeurd!
Van slag laat de lezer zien hoe je je kunt openstellen naar anderen, hoe het niet alleen je omgeving maar vooral jezelf kan veranderen en hoe je het vertrouwen in jezelf terug kunt vinden na een hevige ervaring. Hoewel sommige situaties redelijk snel gingen, vond ik dit persoonlijk niet heel erg: iedereen gaat anders met dingen om, maar met hulp vragen - waar overigens veel moed voor nodig kan zijn, wat auteur Suzanne Peters in mijn ogen heel mooi heeft omschreven in de beide verhalen -, kom je vaak een heel eind! Soms heb je die hulp nodig, om het door andere ogen te kunnen zien en andere mogelijkheden te ontdekken die je eerder misschien niet voor mogelijk zou hebben gehouden.
Het is tevens een boek over het aangaan van nieuwe, onverwachte vriendschappen en de liefde die op elk moment in het leven om een hoekje kan komen kijken. Het gaat echter niet alleen om de liefde voor een ander, maar vooral de liefde voor jezelf. Het kan er nog zo donker uitzien, het leven kan nog zo’n enorme plottwist aan je plannen geven waardoor je het allemaal niet meer weet, maar als je in jezelf gelooft zul je zien dat je er sterker uitkomt dan ooit!
Over een plottwist gesproken: er zit een krachtige plottwist verwerkt in Van slag, die alles tot een wervelende draaikolk weet te draaien en de lezer laat verlangen naar meer. Hoewel ik op een gegeven moment dacht door te hebben hoe het zat, vond ik dit gegeven enorm mooi en goed uitgewerkt tot.. weer een plottwist. Ik bleef lezen, ik moest weten hoe dit af zou lopen! Want ondanks die eerste plottwist en of je het nu denkt te weten of niet, zet Suzanne Peters je her en der op een ander spoor (wat dus bij mij gebeurde), waardoor je misschien het boek op een gegeven moment door de kamer wilt gooien, om het vervolgens weer op te pakken, te omhelzen en weer verder te kunnen lezen. Op dat bijna-gooi-moment nam ik even een korte break, om het een en ander te laten bezinken, en zodra ik weer begon te lezen las ik het boek (zonder enige gooi-neiging meer en met een goed gevoel) in een ruk uit.
De vlotte schrijfstijl en de duidelijke uitleg van de gebeurtenissen maken dat de lezer door het verhaal vliegt. Van slag laat zien dat een mens krachtiger is dan hij of zij denkt, dat vertrouwen gewonnen kan worden maar ook verschrikkelijk gebruikt, en dat niet iedereen altijd is wie ze zeggen die ze zijn. Het enige wat je dan nog kunt doen is vertrouwen op je eigen gevoel, en erin te geloven dat je goed genoeg bent. Want niet alles hoeft perfect te zijn, goed is ook goed! Deze wijze les kwam in mijn ogen heel duidelijk naar voren toen ik de laatste bladzijde had omgeslagen, waarna het verhaal nog een lange tijd door mijn hoofd bleef spoken, en ik het grote geheel steeds beter voor me zag. De mensheid kan heel veel kapot maken, maar we kunnen elkaar en onszelf ook helen. En dat is meer waard dan wat dan ook.
De verhalen in Zomerdromen voelen echt als dromen op zich: kort en toch lang, soms wat vaag en tegelijkertijd weer zo vol details, bijzondere situaties en heerlijke personages met wie je in aanraking komt, dat je alles wilt onthouden en wilt ontrafelen tot het einde. Tot je erachter dat elk verhaal alweer is afgelopen en je met een vreemd gevoel van wakker worden achterlaat, zonder dat je een tel hebt geslapen tijdens het lezen.
Het is een heerlijk zomers boek, een boek dat echt niet alleen voor de warme, zinderende dagen is geschreven, maar gewoon elke dag opgepakt kan worden. Laat je onderdompelen onder de vlotte schrijfstijlen van deze auteurs van eigen bodem, laat je verrassen, meenemen op reis en ga op zoek naar je eigen fictieve vakantieliefde!
Wat ik zo leuk vond aan deze bundel, is dat ik diverse nieuwe namen heb leren kennen op schrijfgebied en op deze manier ieders schrijfstijl kon proeven. En dat was heel verfrissend, kan ik je vertellen! Het maakte dat ik door bleef lezen, want elk verhaal maakte wel íets los.
Het enige minpuntje dat ik kon vinden - wat aan de andere kant ook geen minpuntje was -, was dat ik het ene verhaal leuker vond dan het ander. Dit kwam overigens grotendeels door de lengte van de verhalen,
- want: kort -, maar dat is tegelijkertijd het verrassende van een verhalenbundel: je weet dat het korte verhalen zijn, en sommigen vliegen nu eenmaal sneller om dan anderen, waardoor het soms wat gehaast kan aanvoelen als je gewend bent langere verhalen te lezen ;) . *side note: dit is natuurlijk een persoonlijk dingetje, het heeft me verder niet belemmerd tijdens het lezen zelf!*
Het feit dat auteur Lianne Reijntjes de stoute schoenen heeft aangetrokken en haar idee werkelijkheid heeft laten worden met hulp van de overige auteurs (het zelf uitbrengen van een verhalenbundel van onbekende(re) auteurs van eigen bodem, om te laten zien dat we hier ook echt wel toffe auteurs hebben), is er een die tot slot absoluut genoemd mag worden. Ik vind het super stoer dat deze verhalenbundel nu te lezen is!
Zomerdromen is een aanrader voor iedereen die houdt van zomerse uitstapjes, zinderende, opbloeiende vakantieliefdes, avonturen op het strand, vriendschappen, en hoofdpersonages die stuk voor stuk laten zien wie ze zijn, net als hun auteurs. Ik heb mij in ieder geval prima vermaakt met het lezen van alle verhalen, stuk voor stuk, en ben blij dat ik het gelezen heb!