Dagdromen zonde van je tijd? Nou, in mijn geval absoluut niet! Ik ben maar wat blij dat de schrijfkronkels in mij af en toe een eigen leven lijken te leiden, want soms komen daar wel de meest toffe dingen vandaan die ik kan gebruiken in mijn verhalen.
Tijdens één van mijn wandelingen in het stralende winterse zonnetje, samen met mijn wandelmaatje die het maar wat leuk vindt om mee te gaan naar buiten, kwam er een nieuw personage om een hoekje kijken. Al snel kwam er nog één tevoorschijn. Een gesprek tussen hen volgde, waardoor ik alles om mij heen even leek te vergeten; ik werd geheel opgeslokt in een dagdroom, waar ik niet uit wilde ontwaken. *Ik lette wel op hoor, ik was alleen even in twee werelden tegelijk, don't worry ;)*
Ik bleef de beelden net zolang herhalen in mijn hoofd, tot ik thuis kwam. Daar heb ik direct de aanleiding van het gesprek opgeschreven, evenals de enkele zinnen die ik had opgevangen tussen de twee. Het bracht ook direct meer duidelijkheid met zich mee over de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt en ik heb enkele dingen over de aanstaande bijpersonages ook helderder voor de geest. Zo ontzettend fijn! Het lijkt voorlopig goed te gaan met dit verhaal, en daar geniet ik met volle teugen van.
Gelukkig heb ik ook een beetje hulp, in de vorm van muziek; het liefst schrijf ik op het moment met filmmuziek (de soundtrack van Mockingjay pt 1, door James Newton Howard, bijvoorbeeld), maar af en toe komen er ook persoonlijke favorieten langs van personages. Het liedje hieronder is daar één van: Meghan Trainor met Lips Are Movin', een liedje waarop veel gedanst wordt in mijn hoofd, haha!
Ik kan er echt van genieten om mijn wandelingen voor dit soort plotwerk te kunnen gebruiken. Het is gezond, ik maak mijn hoofd leeg en tegelijkertijd ontstaat er een heel nieuwe wending in mijn hoofd waar ik in de toekomst iets mee kan op papier. Alsof ik weer een deur in mijn schrijfbrein heb weten te openen die ik eerder niet open kreeg. Het voelt in ieder geval goed, elk woord over deze personages en van deze personages voelt tot nu toe ontzettend fijn. Elk stukje lijkt op zijn plek te vallen en het rode-draad-gedeelte krijgt steeds meer vorm.
Ditzelfde gevoel had - en heb - ik ook tijdens het schrijven van het verhaal van Rosa, Jim en Daan, dat ook steeds meer zijn eigen draai weet te vinden met alles wat ik erbij bedenk en af wil ronden... En toch merk ik heel stiekem dat ik dát verhaal stiekem op een laag pitje heb gezet. Ik weet het, ik weet het, ik had gezegd dat dat verhaal prioriteit had, maar dat verhaal hoeft niet voor een bepaalde deadline af. Het verhaal waar ik nu mee bezig ben, wel. Het is lekker druk, maar ik vermaak mij er prima mee.
Schrijven is en blijft voor mij een ontzettend plezierige bezigheid waar ik enorm veel energie uit haal en waar ik mij geheel op kan storten, op elk denkbaar moment.
Het doet mij goed weer zo bezig te zijn en ik zet alles op alles om alles zo af te ronden zoals ik het in mijn hoofd heb. Schrijven is gewoon leuk. Ik geniet er steeds meer en meer van, terwijl ik het mij eerder nooit voor kon stellen dat ik er zó veel van kon houden. En het is zeker één van de (weinige) dingen waarvoor je mij 's nachts wakker mag maken; schrijven omvat namelijk zo veel leuks: goede plots, fijne zinnen, geweldige personages en een geheel nieuwe wereld die zich meldt! Dus ik ga er snel weer vandoor, er zijn plotwendingen die uitgedacht en uitgeschreven moeten worden ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten