Zucht. Hoe vaak ik wel niet dezelfde blijheid of angst heb gevoeld als zij; hoe vaak mijn hart wel niet gebroken is of harder is gaan kloppen door het inleven in een personage...
 |
| Boeken met personages die iets met mij deden... |
Gisteren kwam ik er opnieuw achter dat ik mij makkelijk mee laat slepen met boeiende personages. Hier thuis vinden ze het af en toe misschien een beetje gek dat ik mijn emoties al snel de vrije loop kan laten gaan wanneer ik eenmaal in het verhaal zit, maar ik kan er echt niets aan doen. Dit keer was het de beurt aan The Vampire Diaries (voor de zoveelste keer) om mijn gevoelens en inlevingsvermogen overhoop te gooien. Ik heb gewoon zoveel geleerd van de personages in die serie, ik weet hoe ze in elkaar steken - althans, dat maak ik mijzelf elke keer weer wijs -, en wanneer er dan iets met een van hen gebeurt, voelt het alsof ik er zelf bij ben, in hun schoenen sta en voel wat hen overkomt. Het is alsof zij mij zijn, of andersom, en ik hun gevoelens soms niet meer kan scheiden van die van mijzelf tijdens het kijken. Of ik het zelf erg vind? Nee, want het is een teken dat ik mij in kan leven in anderen en ik vind dat zelf een heel mooi iets, of het nu inleven in een levend persoon is of inleven in een fictief personage.
Ditzelfde heb ik het laatste jaar ook meerdere keren meegemaakt tijdens het zien van boekverfilmingen waarvan de personages een deel van mij zijn geworden, op hun eigen boekige manier. Ze hebben iets bij mij losgemaakt waardoor ik echt het gevoel heb gekregen dat ik ze al jaren ken, de herkenbare dingen ook heb meegemaakt waardoor ik ze door de strubbelingen heen wil helpen die ze tegenkomen. Wetende dat ik dat helemaal niet kan, want ze leven in de boeken tenslotte puur en alleen maar op papier... en/of op een groot wit doek of tv-scherm waar ik toch niet doorheen kan walsen. (Dat kan ik trouwens wel doen, maar daarmee help ik ze ook niet echt...)
In een (in mijn ogen goede) verfilming komen deze personages werkelijk tot leven en ervaar ik hun belevenissen nog echter. En dan wilt het nog wel eens voorkomen dat ik tussen opeen geklemde kaken door de ene vloek loslaat na de ander, dat er uit het niets tranen over mijn wangen rollen en dat ik zwijmelend mee zit te zuchten wanneer dan eindelijk de liefde tussen enkele personages opbloeit. En dát ook nog eens allemaal wanneer ik dus gewoon allang weet (meestal dan) wat er gaat gebeuren, omdat ik het betreffende boek al gelezen heb, de emoties dus al eens mee gemaakt heb en mijn gevoelens over de gebeurtenissen toen ook al eens heb geuit. Inleven voor een tweede, derde, vierde keer; het vergt wat energie, maar dan heb je ook wat.
Ja, de emoties die ik heb gevoeld tijdens het lezen van The Fault in our Stars kwamen net zo hard weer terug tijdens het zien van de film. Ik vind het echt zo knap als je als filmmaker precies dezelfde gevoelens weet te raken als die de lezer heeft gevoeld tijdens het lezen van precies datzelfde verhaal!
Nog zo'n voorbeeld van een boekverfilming waarbij ik dezelfde emoties onderging als tijdens het lezen:
The Hunger Games: Mockingjay part 1; zo'n achtbaanrit waarbij ik in de bioscoopstoel regelmatig even heb moeten slikken, weg wilde kijken bij de strijd die gaande was en het scherm in wilde vliegen om Katniss Everdeen bij te staan bij de situaties waarin ze belandde. En om Peeta, en de rest... Ik kwam met kippenvel en overslaand hart uit de zaal. Helaas is het nog altijd wachten tot november, maar ik weet zeker dat ook het vervolg super verfilmd is en ik ook die (al gelezen) emotionele achtbanen van die personages persoonlijk opnieuw zal beleven.
Hoe ik dat werkelijk vind, dat inleven? Heerlijk! Ja, geef mij maar meer van dit soort personages, met wie ik mee kan leven en met wie ik mijn emoties kan laten gaan. Ik lijm mijn hart gewoon keer op keer voor deze helden, met heel veel liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten