maandag 14 oktober 2013

Echte personages vs. fictionele karakters

Twee van mijn favoriete series van de afgelopen jaren zijn The Mortal Instruments en The Infernal Devices van Cassandra Clare.
Naast onze eigen wereld bestaat die van de Shadowhunters en Downworlders. Een wereld vol kracht, magie, wapens en vreemde wezens. Shadowhunters beschermen ons "mundanes" tegen demonen en beleven daarnaast ook nog eens hun eigen levens.
Zij worstelen met gevoelens, weten zich soms totaal geen houding te geven in bepaalde situaties, die zij vervolgens te lijf gaan met bijv. sarcastische humor of arrogantie.
Net als wij, dus.

Naast dat ik het gewoon heerlijk vind om dit soort fantasy-YA-boeken te lezen, om even bij te kunnen relaxen en het leven even stil te kunnen leggen, kwam ik er achter dat er in deze series veel beschreven werd wat mij bekend voorkwam.
Elk karakter gaat door zijn/haar eigen emotie-achtbaan heen en probeert er het beste van de maken, hoe hard het leven soms ook is. Net zoals wij dat kunnen ervaren in onze eigen levens.
En dat is goed. Daardoor herkent de lezer zich snel in de karakters en komt er achter dat er in zichzelf ook een krachtiger wezen schuilt, dat hij/zij ook kan groeien door bepaalde keuzes te maken in het leven.
Want hoe stoer de Shadowhunters ook zijn met hun wapens, hun gevechtstrainingen en hun runes, zij zijn eigenlijk ook maar mensen.
Waar zij demonen bevechten met wapens, bevechten wij in het echte leven onze eigen demonen met onze eigen wapens. Niet op de manier die zij doen natuurlijk, maar door bijvoorbeeld te praten of te schrijven. Waar zij een wezen voor anderen neersteken en daar op hun manier sterker door worden, moeten wij onze eigen demonen toch echt zelf neersabelen. Wij moeten voor onszelf kiezen of wij de demonen in ons leven ons leven willen laten beïnvloeden of dat wij er ook sterker door willen worden.

Shadowhunters. Aan de ene kant stoere figuren, aan de andere kant mensen met gevoelens, met vragen die zij niet uit durven te stellen en met geheimen die ze niet durven te delen, uit angst voor de reacties van de rest.
In mijn ogen laten de boeken zien dat je mag zijn wie je bent, ookal denk je misschien zelf dat je zo anders bent, dat de rest je niet zal accepteren. 
Omdat je niet "normaal" bent. Maar wat is normaal?
Ik vind dat "normaal zijn" totaal iets anders is dan als we bijvoorbeeld spreken over "normen en waarden" en "respect". Doordat iedereen andere normen en waarden heeft, heeft "normaal zijn" voor elk mens een andere betekenis. Daardoor kun je dus nooit "normaal" zijn. De karakters in de boeken ook niet.
In de wereld van de Shadowhunters en Downworlders komt dat sterk naar voren, doordat Shadowhunters eigenlijk liever niet samen gezien willen worden met Downworlders, behalve in dagen van strijd. Downworlders zijn niet normaal, in die zin dat zij niet zijn zoals zij.

Maar dan heb je het karakter Magnus Bane. Mijn grote held.
Hij is een Warlock, een van de verschillende wezens die zich Downworlder mogen noemen. 
Hij hoeft maar met zijn vingers te knippen om blauwe vlammen uit zijn vingertoppen te laten sprankelen en schaamt zich daar niet voor. Want hij is een Warlock, dat is een deel van zijn leven en daar moet hij het mee doen. Hij is onsterfelijk, daardoor heeft hij dus veel meer levenservaring dan de rest. 
Daar maken de anderen in het geheim dankbaar gebruik van. In het geheim, want tja, hij is een Downworlder. Wel een verdomd handige, in hun ogen.
Maar Magnus legt hun het leven wel uit op zijn eigen cryptische manier. De Shadowhunters die bij hem komen krijgen zijn raad, maar moeten zelf nadenken over hun eigen gedrag, en daar ook zelf naar handelen. Dat kan hij niet voor ze doen, en hij is daar dan ook heel duidelijk in. En daar hebben zij dan op hun beurt ook respect voor. Langzaamaan accepteren en respecteren ze hem zoals hij is.
Naast dat Magnus Bane een Warlock is, is hij dol op zijn kat Chairman Meow en feesten.
Hij houdt van flirten, zowel met mannen als vrouwen (wat niet altijd geaccepteerd wordt door anderen maar ook dit is wie hij is en als anderen hem niet accepteren, so be it), maar hoe stoer hij op die momenten ook doet, ook hij kan een gebroken hart oplopen en daar zal hij zelf mee moet dealen.
Dat weet en doet hij ook, op zijn manier. 
Net als wij, in ons eigen leven.
Wat ik mooi vond om te lezen, is dat je aan de ene kant de mysterieuze Magnus Bane leert kennen, maar zodra hij alleen is, ook zijn andere kant. Zijn persoonlijke kant. Zijn menselijke kant.
En het is Magnus Bane. Gewoon omdat hij Magnus Bane is, vind ik hem zo leuk! En stiekem zou ik soms best een vrouwelijke versie van Magnus Bane willen zijn, met wijze woorden die anderen aanzetten tot nadenken.

Ik ben er tijdens het lezen van deze boeken (maar ook andere boeken natuurlijk), wel achter gekomen dat wij niet veel verschillen met karakters uit boeken. In elk boek ligt wel een stukje waarheid over werkelijke personages, misschien is het hoofdkarakter wel losjes gebaseerd op de auteur zelf, maar daardoor zitten er vaak wel herkenbare dingen in de verhalen. Dat geloof ik echt. 
Dit hoeft natuurlijk niet te betekenen dat auteurs van verhalen waarin personages overlijden, stiekem seriemoordenaars zijn, zoals ik vaak als mening hoor van andere mensen als ik mijn gedachten hierover probeer uit te leggen. 
Ik geloof dat schrijvers op die manier met situaties uit hun eigen leven dealen. Liever op papier dan in het echt, toch! Maar een ieder verwerkt zijn eigen leven op zijn/haar eigen manier, en ik denk dat schrijvers het onder andere ook op deze manier doen.

Als ik geen gevoel of ervaring van mijzelf zou kunnen leggen in mijn personages, zou ik ook niet over hun leven kunnen schrijven. Ik probeer mij zoveel mogelijk in te leven in personages, waardoor ik zelf ook echt leef in hun wereld en ik het verhaal af kan schrijven.
En hoe graag ik af en toe Magnus Bane zou willen vragen hoe hij situaties in mijn verhalen zou oplossen met zijn levenslange ervaring, op momenten dat ik er niet uitkom... ik weet dat ik het toch echt zelf moet doen. Het zijn mijn woorden, mijn gedachten. 
Het is mijn bedachte wereld. 
Het is een stuk van mij, daar kan niemand iets aan veranderen, alleen ikzelf en daardoor word ik steeds sterker van.

Jezelf durven zijn en jezelf durven te uiten.

Dat is de kracht van het zijn van een schrijver.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten