De I van... In, spin, de bocht gaat in

"In, spin, de bocht gaat in
Uit, spuit, de bocht gaat uit"

Een liedje van vroeger (en misschien ook nog steeds van nu) dat luidkeels gezongen wordt, terwijl twee kinderen het springtouw ronddraaien (of één kind, terwijl het touw goed vastgeknoopt zit aan een paal). Een rij met andere kinderen staat naast het touw, stuk voor stuk wachtend om in te springen op het juiste moment. Het juiste moment uitkiezen ligt er maar net aan wie er draait en hoe snel het touw wordt gedraaid. Wanneer je uiteindelijk op het juiste moment bent ingesprongen en het touw geconcentreerd uit de weg probeert te gaan door weg te springen wanneer het touw je voeten dreigt te raken, volgt de rest van de sprongen vanzelf en spring je tot je er weer uit mag of wilt.
Het is een vrolijk spel, waarbij het gaat om timing en concentratie, en het gevoel van voldoening wanneer je het juiste moment gevonden hebt en op tijd weer onder het touw vandaan bent gesprongen. Het gevoel van overwinning, dat is het meest geweldige aan het spel.
Althans, dat was het vroeger voor mij wel.

Datzelfde gevoel, het gevoel om uit te vogelen wanneer het het juiste moment was om in te springen, begon vanmiddag aan mij te knagen toen ik een aankondiging van een grote schrijfwedstrijd zag, dat wordt georganiseerd door uitgeverij Storm Publishers. Tja.... en wat doe je dan? Wat doe ik dan?
Ga ik de sprong opnieuw wagen, met de dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd en die ik nu ook kan proberen toe te passen, of laat ik deze kans schieten? Want echt: het is een kans.
Inzet van de schrijfwedstrijd: een verhaal van 50.000-90.000 woorden, passend in één van de vastgestelde thema's. Prijs: een uitgeefcontract. Juist ja: een uitgeefcontract. Geweldig, grandioos, fantastisch! Jup, dat vind ik ook. Maar daar zit ook direct weer de rem van mij:
"Ik ben niet goed genoeg". Juist, ik mag het boek van Lisette Jonkman er weer bij gaan pakken om te proberen deze stem uit mijn hoofd te bannen. En mijzelf weer eens streng toespreken dat ik het best gewoon kan proberen. Proberen is altijd goed, dus ook goed genoeg. Ik moet gewoon eens stoppen met die smoesjes. Ik moet gewoon stoppen met het twijfelen en gewoon de sprong gaan wagen!

De sprong wagen... Makkelijker gezegd dan gedaan!

Euh, ja. Zo makkelijk gaat dat bij mij dus nog niet. Ik weet dat ik de vorige keer dat ik meedeed aan een grote schrijfwedstrijd ook deze tegenstrijdige gevoelens heb ervaren, en toen heb ik het ook gewoon gedaan. En ik weet dat ik tot en met eind augustus heb om een verhaal te schrijven, met een beginnend aantal woorden waarvan ik heb bewezen aan mijzelf dat ik dat in één maand kan schrijven.
Waarom ik dan toch nog steeds blijf twijfelen? Ik zie mijzelf nog altijd als een beginnend schrijver, en vind het eng om stukken aan andere mensen te laten lezen. Ik vergelijk mijzelf altijd met anderen, sowieso een ding dat ik echt af moet leren van mezelf. Toch heb ik "misschien" ingevuld bij de vraag of ik eraan meedoe. Omdat ergens in mij ook dat ene stemmetje blijft roepen: "Je kunt het wel! Echt! Geloof nou eens in jezelf en probeer het gewoon opnieuw. Nee heb je sowieso, ook als je niet meedoet. Waarom dan niet proberen te kijken of je een stap richting de ja kunt zetten?"

Tot ik het allemaal helder heb in mijn hoofd, tot ik zeker weet welk verhaal ik in zal kunnen zetten en tot ik mijzelf ervan overtuigd heb dat ik het echt in mij heb, blijf ik wachten op het juiste moment om in te springen. Het moment waarop mijn personages mij een duw geven zodat ik mijn voeten wel in de lucht móet houden om het springtouw te ontwijken, en die mij laten springen tot ik mijn doel gehaald heb. Eerder laten ze mij niet gaan.

"In, spin, de bocht gaat in..."