Vandaag haal ik Jim naar voren, de broer van Rosa, wie het niet altijd makkelijk heeft en dit laat horen in de verschillende bands die hij naar voren haalt tijdens het schrijven, waarvan ik er twee zal noemen.
Jim. Een personage waar ik eerst best moeite mee had en nog steeds wel heb. Ik kon echt geen hoogte van hem krijgen; ik wist nooit in wat voor soort bui hij verkeerde, hij toonde zijn gevoelens niet zoals bijvoorbeeld zijn zus Rosa of haar beste vriend Daan deden (en doen), trok altijd die muur om zich heen en liet niets los.
Totdat ik een scheurtje zag verschijnen tussen die robuuste stenen waarmee hij die muur had opgebouwd en enkele tonen - of moet ik zeggen: scheurend gerag -, door de muur heen kon horen. Ik moest en zou weten wat er in hem omging, en ik was ervan overtuigd dat ik hem zou kunnen doorgronden wanneer ik zijn favoriete muziek te weten zou komen. Ik porde, schraapte, duwde tegen de muur, de donkere klanken en harde, rauwe stemmen klonken steeds duidelijker en duidelijker.
Op het moment dat hij in conflict was geraakt met zijn zusje en hij zich plotseling ontzettend belabberd voelde, alsof hij een enorme kater had opgelopen van een geestelijke dreun, schreeuwde hij het uit, en hoorde ik een nummer dat ik al eeuwen niet gehoord had en dat nu plotseling in het hoofd van mijn personage opdook:
"Animal I have become", door Three Days Grace. De tekst klopt precies bij bepaalde scènes die hij vertelt, het gaat over zijn diepste gevoelens. Gevoelens waar hij zijn hele leven al last van heeft; gevoelens waar hij grip op probeert te krijgen, met en zonder hulp en waar hij zich voor schaamt. Hij voelt zich gevangen in zijn eigen lichaam, gevangen in het leven waarin hij zich voortbeweegt. Als een monster dat in een duistere omgeving zijn kans op aanvallen afwacht en uiteindelijk alles kapot maakt wat hem lief is. Hij heeft niemand met wie hij het kan bepraten, dat is te gevaarlijk. Dom ook, want hij zal de mensen om hem heen zeker schrik aanjagen wanneer hij echt open zou zijn over zichzelf. En hij vindt zichzelf hiervoor te slap; wie neemt degene die altijd zijn mannetje staat nou nog serieus wanneer dat mannetje geen mannetje blijkt te zijn maar een sul die in de knoop zit met zichzelf?
Toch weet hij dat hij zichzelf moeten laten zien, zijn echte persoon moet laten zien, hoe donker die dan ook is en daar zelf ook vrede mee moeten leren hebben.
De duisternis is een stukje van hem dat bij hem hoort, dus so be it. Maar zie dat maar eens onder ogen te zien, wanneer je je eigen ik niet meer kunt vinden. Zoals Linkin Park, een van zijn andere favoriete bands, zo mooi verwoord in Papercut: "It's like a whirlwind inside of my head'. Zijn gedachten razen zo snel door zijn hoofd, dat hij ze niet helder voor zich kan zien en zijn eigen stem daardoor verloren raakt in de wervelwind en stortvloed van stemmen uit het verleden en bedenkingen in zijn hoofd.
Toch weet hij dat hij zichzelf moeten laten zien, zijn echte persoon moet laten zien, hoe donker die dan ook is en daar zelf ook vrede mee moeten leren hebben.
De duisternis is een stukje van hem dat bij hem hoort, dus so be it. Maar zie dat maar eens onder ogen te zien, wanneer je je eigen ik niet meer kunt vinden. Zoals Linkin Park, een van zijn andere favoriete bands, zo mooi verwoord in Papercut: "It's like a whirlwind inside of my head'. Zijn gedachten razen zo snel door zijn hoofd, dat hij ze niet helder voor zich kan zien en zijn eigen stem daardoor verloren raakt in de wervelwind en stortvloed van stemmen uit het verleden en bedenkingen in zijn hoofd.
Misschien frustreert dat hem nog het meest, zijn onzekerheid over zichzelf. Hij heeft altijd geprobeerd te doen en te zijn zoals men van hem verwachtte. Hij weet niet eens meer hoe zijn echte ik eigenlijk voelt. Hij wilt terug naar de tijd dat hij gewoon nog met zijn zus kon praten over van alles en nog wat, de tijd waarin ze moest lachen om zijn flauwe grappen over The Rasmus en ze gewoon als gezin goed bij elkaar pasten. Nu voelt hij zich zoals dat vijfde wiel aan de wagen. Wie hield hij nu aan het lijntje: de mensen om hem heen, door zichzelf voor te doen als iemand die zij graag wilden zien, of zichzelf, omdat hij diep in zijn hart helemaal niet zo was?
Jim is een geval van "vallen en opstaan". Logisch; het blijft eng om jezelf te kunnen en durven zijn na jarenlang zo in jezelf gekeerd te zijn geweest. En ergens begrijp ik hem wel. Het enige wat ik Jim nog probeer te leren, is dat hij, net als zijn zus, keuzes moet maken en de consequenties, hoe moeilijk die ook kunnen zijn, zelf zal moeten dragen. Het hoort bij het opgroeien en het hoort bij het opdoen van levenservaring, zowel voor jezelf, als voor een ander. Als je jezelf niet begrijpt en jezelf niet kunt uiten, dan zal het moeilijk worden in de toekomst om je ware ik te laten zien aan de nieuwe vreemdelingen die je tegen zult komen.
Jim en ik hebben dan wel een soort haat-liefde-verhouding met elkaar, maar mijn vertrouwen in hem heb ik nooit geheel losgelaten. Ik weet zeker dat hij dat monster in hem kan verslaan. Ik weet hoe hij vroeger is geweest, en dat hij alles op alles wilt zetten om die persoon weer te worden. En als hij daarvoor zijn gevoelens kan uiten door het draaien van snoeiharde muziek, met schreeuwende gitaren en rauwe stemmen, dan mag hij dat van mij luisteren. Het is compleet het tegenovergestelde van de muzieksmaak van zijn zus, maar ergens is dat juist ook goed. Hij haalt veel steun uit die muziek, kan zijn woede op die manier van zich af zetten, en zijn (gezonde) vechtlust groeit en groeit. Ooit zal hij zichzelf weer zijn. Maar het zal niet makkelijk worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten