Writing Wednesday - Mijn personages en hun muziek #1: Daan

Een tijdje terug sprak ik met Marijke over hoe ik muziek gebruik tijdens het schrijven van de verhalen die in mijn hoofd rondspoken. Het was een zeer interessant gesprek, zij vertelde hoe zij het gebruikte, ik hoe ik het gebruikte, en terugdenkend aan dat gesprek - wat ze voor een stukje zelf heeft verwoord in dit filmpje -, bedacht ik dat ik hier eigenlijk wel meer mee wilde doen.
Aangezien ik hier al iets over had geteased in de afgelopen editie van "De I van..." *over personages en hun persoonlijke muziek* en omdat ik jullie toch een soort kijkje wil geven in mijn manier van schrijven, bedacht ik iets tijdelijks en nieuws om over te schrijven in de Writing Wednesday de komende weken.
Bij deze presenteer ik dan ook de eerste aflevering van een korte muzikale reeks in mijn Writing Wednesday, speciaal over de personages uit mijn NaNoWriMo-verhaal: de personages en hun muziek! Het kan zo maar eens zijn dat ik deze muzikale reeks voort ga zetten met andere personages, maar mijn streven is om dit verhaal als eerste af te maken, vandaar dat ik met hen begin.
Vandaag laat ik jullie kennismaken met de muzikale inspiratie van en voor Daan.

Daan is een personage waarvan ik eerder niet goed wist wat er bij hem paste. Dat vond ik jammer; het schrijft zoveel lekkerder als ik precies weet welke "soundtrack" er bij een personage hoort! Het is alsof door de tonen in de muziek het personage echt "echt" wordt in mijn hoofd. Door de muziek zelf en af en toe door de teksten die gezongen worden, kan ik in hun hoofd kijken, hun gevoelens voelen en weet ik precies in wat voor soort bui ze zijn, waar ze zijn en met wie, hoe ze iets zeggen; heerlijk is dat.
Wat ik wel te weten kwam door grondige research, was dat Daan gemakkelijk is in de omgang, sociaal, maar tegelijkertijd ontzettend onzeker. Dit laatste heeft te maken met de aantrekkingskracht die hij voelt tussen Rosa en hem, zijn beste vriendin, het meisje met wie hij werkelijk alles kan delen... behalve zijn gevoelens voor haar. Tot het moment dat het uitkomt en zij zich geen houding weet te geven. Friendzoned of niet, hij blijft voor haar vechten, hij kan haar niet zomaar loslaten en blijft er voor haar zijn, wat er ook gebeurt. Tot hem persoonlijk iets overkomt en hij het niet meer kan opbrengen bij haar in de buurt te zijn, al breekt dat zijn hart in duizend stukken.

Nu ik een korte schrijfpauze heb ingelast, liet ik het verhaal ook los waar ik zo intensief mee bezig ben geweest. En dat was maar goed ook, want Daan kwam tevoorschijn met een band waar hij ontzettend fan van is, en waar hij zich helemaal bij thuisvoelt.
Een band op wiens muziek ik trouwens ook al meerdere scènes heb geschreven, met Daan in de tweede hoofdrol, en niet eerder had ik de link tussen hem en deze band gelegd. De band waarop hij precies zijn gevoelens kan verwoorden tegenover mij, hoe lastig de situaties ook zijn en hoe pijnlijk zijn gevoelens ook door zijn lijf razen. De band waar hij zoveel gevoelens mee kan delen wat betreft de muziek en zich hier volledig in kan verliezen.

Hij stelde mij voor het album van Kensington, getiteld Rivals, eens goed te beluisteren... En ik was verkocht. Wat een geweldig album, wat een band, en wat een muziek. En vooral: hoe kon ik zo stom zijn deze muziek niet direct te koppelen aan Daan! Ik kan mij nu veel beter inleven in het leven en gedrag van Daan, de jongen die eerst begon als een bijfiguur - wel één met een iets groter aandeel, maar toch was hij in eerste instantie een bijfiguur -, maar die nu in mijn hoofd een hoofdrol aan het worden is. Ik had al een zwak voor Daan, maar dat is door zijn voorstelling van de muziek die hem beschrijft alleen maar groter geworden. Ik vind het heerlijk om over Daan te schrijven, vanuit zijn stem te vertellen hoe hij over bepaalde dingen denkt en hoe graag ik hem in sommige situaties ook wil helpen, hij moet zelf leren bepaalde kwesties op te lossen. En dat doet hij steeds beter. Het doet soms zeer om personages in moeilijke gebeurtenissen te plaatsen, maar het voelt zo goed als je trots op ze kunt zijn wanneer ze zich er op hun eigen houtje uit weten te redden. Ja, ik ben trots op Daan, en ik ben zo blij dat hij mij op deze manier een nóg beter kijkje heeft gegund in zijn hoofd en zijn leven!

De muziek van Kensington is zeer goed voor het inspireren van de gebeurtenissen en gedachten van Daan. Elke keer wanneer ik Rivals opzet, komt Daan om een hoekje meerocken. Nooit geweten dat je je muzieksmaak zo kunt laten beïnvloeden door fictieve personages, geweldig! Ik denk dat dit een goede stap is in de richting van een beter uitgewerkte personage en diens verhaallijn. Bij Daan werkt het in ieder geval al erg goed. Ik zit er zelfs aan te denken een eigen kort verhaal over zijn leven te schrijven, puur om hem nog meer te laten spreken en te zien wat er nog meer in hem schuilt.

Jazeker, lieve lezers, de schrijfkriebels beginnen weer te komen. De komende tijd zal het ook zeker gebeuren dat ik weer in de pen klim - of in de laptop -, en de woorden opnieuw zal laten vloeien. Hierbij zal ik hopelijk ook wat hulp krijgen van Lisette Jonkman en haar kleurrijke schrijfboek "Schrijven, Kreng!" Een van mijn huidige boeken die ik lees heb ik bijna uit, en direct daarna zal ik haar boek erbij pakken. Ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor om het beste uit mijn NaNoWriMo-verhaal van dit jaar te halen want ik voel mij er steeds beter en beter bij!
To be continued dus...


*Met hartelijk dank aan Kensington voor hun geweldige muzikale inspiratie, aan Marijke voor haar heerlijke gesprekken over alles wat met schrijven te maken heeft en over alles wat niet met schrijven te maken heeft, en Lisette: hopelijk kan ik jou volgende week ook bedanken voor jouw boekige schrijfhulp ;)*