Book Talk: Recensie - Een weeffout in onze sterren, door John Green

Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbepaalde tijd. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd ten koste van een been. 
Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niemands tijdbom zijn.
De zoektocht naar de mysterieuze schrijver van hun lievelingsboek, Een vorstelijke beproeving, leidt hen naar Amsterdam. Daar neemt hun leven een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.




Twee jaar terug werd dit boek mij aangeraden door diverse mensen via Twitter en Facebook. Ik besloot het boek op mijn "ooit-nog-te-lezen-lijst" te zetten, en zo liep ik op een dag een boekwinkel in en zag ik de Nederlandse editie liggen. Ergens was ik ook nieuwsgierig naar hoe ik het boek zou vinden, omdat ik wist dat het een redelijk zwaar onderwerp heeft, maar toch besloot ik het te kopen omdat iedereen bleef zeggen dat het zo'n ontzettend mooi boek was dat mensen had geraakt. En deze mensen hadden gelijk. *De boekverkopers wisten toen nog niet van het succes van het boek, ik verwacht dat dit inmiddels wel veranderd is, haha!*

Dit is een van de meest aangrijpende en prachtigste boeken die ik ooit heb gelezen. In mijn vorige blogpost schreef ik al dat dit boek heel wat teweeg bracht in mijn lijf. En dat gevoel krijg ik nog steeds als ik alleen al over dit boek praat.
Wanneer ik dit boek aanraad aan mensen om mij heen, hoor ik geregeld dat zij het liever niet lezen. Niet omdat ze niet geloven dat het een ontzettend mooi boek is, maar omdat het over ziekte gaat. Over kanker. Ergens begrijp ik dit ook wel; het blijft een lastig en pijnlijk onderwerp. En toch blijf ik dit boek aanprijzen bij elke boekenwurm die ik tegenkom. Waarom?

Omdat dit boek niet alleen maar over de ziekte zelf gaat. Natuurlijk gaat het boek hierover, maar het gaat juist over zoveel meer. Het gaat vooral over vriendschap, liefde en genieten van de dingen die je nog kunt doen met de mensen van wie je houdt. Het gaat over het vinden van de kracht in jezelf om door te blijven gaan, ook al weet je dat het moeilijk is/wordt als de ziekte eenmaal geconstateerd is.
Hazel, Augustus en hun vriend Isaac willen eigenlijk niets liever dan leuke dingen doen en mensen laten zien dat ze sterk genoeg zijn om zelf hun leven te leiden. Ze zijn dan wel ziek, maar ze willen niet continu zielig gevonden worden, want zelf voelen ze zich niet altijd zo. Ja, zij hebben echt wel hun min-momenten maar ze willen er nog van maken wat ze kunnen. Natuurlijk vinden ze het ook moeilijk om hun familie zo te zien: verdrietig, in zichzelf gekeerd en bezorgde-blikken-werpend op hun kinderen, maar ze willen ook gewoon doorgaan met het leven.
Gelukkig hebben ze hun vriendschap die hen op de been houdt; naast het "wij zijn er voor elkaar"-gevoel hebben ze ook geregeld sarcastische grappen die ze onderling uitspreken en accepteren ze het van elkaar wanneer iemand even alleen wilt zijn. Ze respecteren elkaar en daarom passen ze als vrienden ook zo goed bij elkaar. Ze weten wat ze per persoon ongeveer doormaken, omdat ze allemaal te maken hebben (gehad) met de ziekte, maar ze weten ook heel goed hoe ze zich wel en niet moeten (en willen) gedragen tegenover elkaar, omdat ze zelf precies aanvoelen hoe de ander zich voelt en omdat ze van zichzelf precies weten hoe ze wel en niet behandeld willen worden.

Dit verhaal geeft daarnaast een sfeervol beeld neer van Amsterdam, dat een grote rol speelt in het leven van Hazel en later ook in dat van Augustus. Er zit zoveel herkenning in, de lezer proeft direct die sfeer die altijd in Amsterdam lijkt te hangen. Drukte, gezelligheid, grote, mooie gebouwen en trams. Het boek maakte dat ik direct weer naar deze stad wilde vertrekken, om elke plek die Hazel en Augustus hebben bezocht terug te vinden in het echt.

En natuurlijk heb ik gehuild. Ik heb het boek nu tweemaal gelezen en ook de tweede keer hield ik het niet droog. Ik leefde zo mee met de personages, ze zijn zo goed beschreven dat je het gevoel krijgt dat jij een van hun vrienden bent en dat je weet dat dat ene moment zal komen, en toch ga je verder lezen.
Omdat je weet dat zij dat gewild zouden hebben.
Omdat het boek zo prachtig, ontroerend en geweldig geschreven is.
En omdat je ze zo graag wilt onthouden en aan ze wilt blijven denken, zodat ze nooit vergeten zullen worden, net zoals wij altijd aan onze eigen dierbaren denken als wij hen verliezen. Ik zal ze in ieder geval nooit vergeten...


Uitgeverij: Lemniscaat
ISBN: 9789047704560