Maarre, wie ben ik eigenlijk?

Tja, wie ben ik eigenlijk? Dit is een vraag die ik mij geregeld heb gesteld in het verleden en in het heden nog steeds stel.

Mijn naam is Ivette, ik ben 27 jaar en ik ben een zogenaamde "import-Fries". Ik ben opgegroeid in Noord-Holland, maar ben destijds verhuisd naar Friesland, waar ik trouwens voorlopig echt niet weg hoef, ik vind het veel te fijn hier.

Ik ben gek op alles wat met mooie woorden, verhalen en schrijven te maken heeft. Deze passie heb ik altijd al gehad. Van kleins af aan vertelde ik steevast aan iedereen die vroeg wat ik wilde worden: Kinderboekenschrijfster! Dit gevoel is nooit weggegaan, maar is wel een tijd minder geweest door andere dingen in het leven. School, werk, sociale bezigheden. Het was zelfs zo dat ik in die tijd veel minder las dan dat ik vroeger deed. De enige boeken die ik in die tijd verslond waren de boeken van Harry Potter (die ik gerust nog een keer herlees, en nog een keer, en nog een keer, want ik blijf die serie prachtig vinden) en schoolboeken.

Toen ik in Friesland kwam te wonen, kwam ik in aanraking met Twilight. Ik had de poster bij de bioscopen zien hangen en was nieuwsgierig geraakt waar het eigenlijk over ging. Ik heb het boek gekocht en ben begonnen met lezen. Binnen een dag had ik het uit en ging ik op zoek naar deel 2.

Dat was de terugkeer van het grote boekenmonster dat in mij verscholen was en zich een weg naar buiten probeerde te worstelen. Ik kreeg mijn zin in lezen weer terug en ik kan mij dan ook niet meer voorstellen hoe een leven zonder boeken eruit zou kunnen zien. Ik heb een aantal weken terug een heel grote boekenkast aangeschaft, omdat de andere kast te klein werd. Elke dag word ik wakker terwijl ik naar mijn favoriete boeken kijk en omarm ik het boekenmonster in mij. 

Nee, een leven zonder boeken... Ik zou het niet kunnen!

Helemaal niet nu ik steeds meer boeken lees waardoor ik ook nog steeds dingen over mijzelf leer. Waarom ik in bepaalde situaties op een bepaalde manier reageer, en hoe ik steeds meer mijzelf durf te zijn.

Ik denk dat dat ook een van de redenen is waarom ik het liefst Young Adult-boeken lees, je herkent er vaak iets van jezelf in terug en je leert misschien dingen over jezelf die je onbewust al wist, maar waar je je nooit bewust van was. Deels helpen deze boeken mij dus bij het vormen van mijn eigen ik.

"Wie ben ik eigenlijk?"

 Ik denk dat het goed is om deze vraag af en toe aan jezelf te stellen; omdat "jezelf zijn" een erg ruim begrip is en in de loop der jaren verander je misschien meer dan je denkt. Ik durf daarom met zekerheid te zeggen dat ik niet meer de "ik" ben die ik vroeger was. Het verleden heeft mij gevormd tot wie ik nu ben, en mijn interesses zijn in bepaalde opzichten veranderd. Mijn liefde voor boeken en schrijven gelukkig niet. Het schrijven wordt juist steeds meer een deel van mij en ik ben erg blij dat ik dat gevoel heb teruggevonden. Niet dat ik vergeten was hoe het is om een nieuwe wereld te scheppen of een kort verhaal over een bepaald onderwerp te schrijven, maar ik was het gevoel gewoon even 'kwijt'. Alsof het in mijn lijf gevangen zat en iemand de sleutel van mij had afgenomen waardoor ik er niet meer bij kon.

Het was tijdens mijn reis naar Zuid-Engeland (mijn eerste reis in mijn eentje), waar ik het schrijfgevoel heb teruggevonden. Ik raakte zo geïnspireerd door de natuur, Stonehenge, de mensen daar. Ik had gelukkig een schrift in mijn bagage gestoken, bedoeld als reisdagboekje.... maar ik kwam terug met karakterbeschrijvingen en ideeën voor een verhaal. Ik besloot toen ik terugkwam in Nederland, dat ik naast mijn werk een schrijfcursus zou gaan volgen via het NTI, zodat het makkelijk te combineren zou zijn en ik was wel benieuwd of ik het nog steeds in mij had om pagina's vol te schrijven en hele scenes met nieuwe personages te bedenken, net als vroeger. 

Deze cursus heb ik in mei dit jaar met een goed cijfer afgerond en het certificaat staat dan ook te pronken op mijn bureau, om aan iedereen te laten zien dat ik het echt kan. Ook aan mijzelf, want ik twijfel daar soms nog wel aan, maar ik denk dat iedere schrijver dat wel heeft.

Het verhaal dat ik ben gaan plannen in Zuid-Engeland heb ik overigens nog niet afgemaakt, maar het schrift heb ik nog steeds. Dus misschien dat dat in de toekomst nog eens gaat gebeuren. 

Ik weet het eigenlijk wel zeker.

In ieder geval ga ik in de toekomst zeker verder met schrijven en blijf ik dromen van publicatie.

Want dromen mag altijd.

Mijn naam is Ivette, ik ben 27 jaar en later als ik groot ben wil ik schrijfster worden.