Mijn bureau ligt vol met volgeschreven
blaadjes, mijn schrijfgerei ligt overal en nergens verspreid en mijn koptelefoon is nog
warm van het gebruik van de afgelopen dagen.
Ik ben druk bezig met een kort verhaal,
voor een schrijfwedstrijd via een website en het lijkt eindelijk te
gaan vlotten.
Afgelopen week dacht ik namelijk dat ik
het verhaal had afgerond. Dacht ik, inderdaad.
Nadat ik het verhaal voor de eerste
keer had afgerond, was ik op zich wel tevreden. Op de dag zelf. De
dag erna las ik het nog eens na en was ik alles behalve tevreden. Ik
schreef een ander einde, vervolgens nog
een ander einde. Nog steeds was ik niet tevreden. Wat is er mis met
mijn gedachten, schoot het door mijn hoofd. Het leek alsof mijn hoofd
overliep van allerlei goede ideeën, maar ik kreeg ze niet
samengesmolten op de manier die ik wilde. Terwijl ik toch precies in
mijn hoofd had hoe ik het wilde hebben! Het kwam er gewoon niet uit.
Na een goed gesprek met een bevriende
schrijfster via Twitter (later meer over haar), besloot ik om een dag
– of twee, of drie- , een schrijfpauze in te lassen voor dit
verhaal. Ik zag het gewoon helemaal niet meer helder voor me. Het was
alsof ik verdwaald was in het verhaal zelf.
Tijdens deze schrijfpauze-dagen heb ik
zoveel mogelijk geprobeerd het verhaal te laten rusten. Niet
gemakkelijk, het verhaal bleef maar door mijn hoofd spoken. Maar ik
hield vol. Ergens vond ik haar raad precies kloppen: als je het
verhaal even laat rusten als je vast zit, dan komt juist op het
moment dat je geheel ergens anders mee bezig bent een moment dat het
verhaal plots als een puzzel in elkaar valt.
En inderdaad! Na een aantal “vrije”
dagen (ik ben altijd bezig met het bedenken van plotlijnen,
karakters), viel ik in slaap, en juist op dat
moment schoot ik direct rechtop in bed. Dat was het! Snel pakte ik
pen en papier en schreef zo snel als ik kon een aantal kernwoorden
op, voordat ik echt in slaap zou vallen, want ik had moeite mijn
ogen nog langer open te houden.
Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat ik de
volgende ochtend moeite had om het haast onleesbare kriebelschrift te
ontcijferen, maar ik was nog steeds blij met het idee dat zo
plotseling in mijn hoofd was ontstaan.
Ik heb het verhaal gisteren
afgeschreven, straks begin ik met het bewerken en kan ik het zo snel mogelijk insturen. Hoop ik. Ach, en anders heb ik nog eventjes want de
deadline voor deze wedstrijd is op 30 september. Maar dat ik het
verhaal eindelijk naar mijn zin heb weten te krijgen, voelt wel heel
goed.
Zo leer je toch elke keer dat je iets
schrijft weer wat bij.
Ik dacht altijd dat ik altijd
aan het schrijven zou zijn (dus daadwerkelijk schrijven, niet alleen
maar denken), maar af en toe is het juist goed om een verhaal even de
vrijheid te gunnen en zelf iets anders te gaan doen, zonder je
continu op het verhaal te focussen als het je even niet lukt. Een
boek lezen, een stukje muziek luisteren of een wandeling buiten in de
herfstzon kan zoveel wonderen doen!
Misschien dat het ook een stukje
zenuwen is, omdat volgende maand de uitslag van die andere
schrijfwedstrijd is waar ik aan mee heb gedaan. Mijn allereerste
schrijfwedstrijd. Blijft toch spannend. Maar dat is voor latere zorg.
Eerst dit korte verhaal maar eens afmaken!
Ohja! En ik had het over een
#Freaks-verrassing in mijn titel...
De schrijfster die mij de “laat het
even rusten”-tip heeft gegeven, heet Lisa M. Forester, zij is een
groot Bookiemonster net zoals ik, dol op schrijven en komt uit
Engeland.
Binnenkort komt haar eerste YA-novel
uit, Freaks. Ik ben ontzettend nieuwsgierig naar dit
boek en kan dan ook haast niet meer wachten tot ik het kan lezen.
Op 1 oktober zal ik een blog over dit
boek plaatsen. Verder verklap ik nog niets, behalve dan dat jullie meer informatie over dit boek kunnen vinden op de volgende
Goodreads-pagina:
Voor meer informatie over Lisa M.
Forester verwijs ik naar haar website en haar auteurs-pagina op
Goodreads:
http://lisamforester.wix.com/books#!
(under construction)
To be continued.... ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten