Toen auteur Menno Lanting mij benaderde met de vraag of ik De bestedeling wilde lezen en recenseren, heb ik mij eerst gewend tot het onderwerp. Het was buiten mijn comfort zone, dat sowieso. Toch bleef het terugkeren in mijn hoofd, het onderwerp klonk zeer interessant en ik was benieuwd hoe hij achter dit stuk "vergeten geschiedenis" was gekomen. En ik kan alleen maar zeggen: ik ben heel blij dat ik deze kans kreeg en heb aangegrepen én dat hij hier in is gedoken, want echt: dit stuk geschiedenis moét in mijn ogen verteld en gelezen worden, het is te belangrijk om opnieuw in de vergetelheid te raken.
Menno Lanting neemt de lezer aan de hand mee tijdens zijn zoektocht naar de achtergrond van zijn overgrootmoeder. Stapje voor stapje stuit hij op een stuk geschiedenis wat veel groter blijkt te zijn dan gedacht. Hij laat ons kennismaken met andere mensen, geeft ze stuk voor stuk hun gezicht weer terug, die een heel ander leven hebben gehad dan dat we nu hebben. Af en toe moest ik even stoppen met lezen, omdat het mij best aangreep. Kinderen werden verkocht, gezinnen uit elkaar getrokken, met alle gevolgen van dien. Ook deze nasleep beschrijft hij bondig en bij de één tonen de bronnen die hij voor dit verhaal heeft geraadpleegd meer al dan niet treurige details, dan bij de ander.
Toch vertelt hij ook over de “mooiere” aflopen. Niet om het verhaal goed te praten, want dat is absoluut niet de bedoeling van deze beschreven vergeten geschiedenis, maar er waren (gelukkig!) ook mensen die zich ondanks alles staande probeerden te houden in deze grauwe wereld, en alsnog een gevuld leven hebben mogen en kunnen leven. En dat gaf mij toch een sprankje hoop, temidden van alle donkere verhalen en pijn over deze ongure periode.
De bestedeling is een zeer informatieve zoektocht geworden, dat veel meer naar buiten mag treden wat mij betreft. Ik hoop dan ook van harte dat het veelvuldig zal worden opgepakt, want het is behalve een bron van kennis, ook een bron van vragen voor de lezer. Het zet namelijk ontzettend aan het denken over het leven, en dat vind ik een heel mooi gegeven. Na het lezen van de reflectie, kon ik ook alleen maar denken aan het feit dat we er nog steeds niet van af zijn, om het zo te zeggen, al dan niet in een ander vorm. In mijn ogen zijn we allemaal mens, allemaal (tot op zekere hoogte) hetzelfde en mag er best wat meer respect en samenwerking in het leven bestaan. Als we allemaal een steentje bijdragen en een beetje op elkaar passen, dan komen we hopelijk al een heel eind op de juiste weg :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten