Ierland, zeventiende eeuw. De kleine fey Ninx heeft één passie: mensenmuziek. Daarom heeft ze de blinde harpiste Rosalyn een fijn thuis geboden in een verlaten toren. Zo kan ze elke dag voor haar spelen. Goede deal, toch? Maar Rosalyn verlangt naar haar vrijheid. Als op een dag houthakkerszoon Liam door het torenraam klimt, grijpt ze haar kans om te ontsnappen. Maar ook de koningin van de fey heeft het op de twee voorzien, en wanneer je in haar handen valt, laat ze je nooit meer gaan...
Rosalyn leeft voor haar harp en haar muziek; het is ook het enige waar ze eerlijk gezegd op dit moment nog plezier van krijgt. Opgesloten in een donkere toren, met alleen af en toe wat interactie tijdens het bezoek van haar ontvoerder, probeert ze alles wat ze voelt uit de snaren van haar harp te laten klinken. Tot er plotseling een ander stemgeluid door de toren klinkt. Wanneer ze in gesprek raakt met de vreemdeling, en daarmee ook het leven herontdekt dat ze al die tijd in gevangenschap heeft gemist, neemt ze één van de grootste stappen die ze ooit in haar leven heeft gezet: ze ontsnapt. Maar daar laat het volk van de Fey geen gras over groeien…
Wat een ontzettend mooie hervertelling! Net als Rapunzel heeft Rosalyn weinig kennis van ‘het echte leven’, maar ze weet heel goed dat er nog zo veel meer is dan alleen die toren. Haar herinneringen overspoelen haar regelmatig en houdt de vonk en het verlangen naar haar familie en haar eigen leven brandend. Samen met houthakkerszoon Liam verkent ze voorzichtig het leven buiten de toren, zover als dat haar lukt. Ze ziet dan misschien wel niets, maar haar overige zintuigen staan scherper afgesteld dan ooit. Daarmee groeit ook haar intuïtie en haar zelfvertrouwen: ze kan zo ontzettend veel meer dan ze voor mogelijk had gehouden, en ze bloeit steeds meer op. Haar muziek maakt daardoor ook een ommezwaai, ze speelt eindelijk weer voor zichzelf in plaats van in de wens van en voor anderen. Dat geeft voor mij de kracht van dit verhaal ook weer: als je gelooft in jezelf, sta je veel sterker en zul je veel meer kunnen bereiken dan je misschien ooit had gedacht, hoe dan ook!
De herkenbare schrijfstijl van Cathinca van Sprundel spreekt tot de verbeelding, en laat de lezer alles haast in het echt ervaren. In combinatie met de illustraties van Sheila van Rijn waan je je echt in het groene Ierland, de donkere toren en de belevingswereld van de personages. Een aanrader voor ieder die graag eens een graphic novel op zou willen pakken, en voor iedereen die houdt van sprookjes en diens hervertellingen.
*de cover van het digitale recensie-exemplaar wijkt af van het origineel, maar ze spraken mij beiden aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten