Een verhaal over een non-binair persoon. Ik had nog niet eerder zoiets gelezen, en omdat ik mijn leeswereld graag verbreed, was ik heel benieuwd naar wat Ik wens je het allerbeste mij kon laten zien, ervaren, maar vooral: wat het mij kon leren. Ik pakte de titel gretig op en begon - toch met wel de enige verwachtingen, of in ieder geval hoop op informatie -, snel te lezen.
Uit de tekst op de ‘achterflap’ kon ik, voor ik daadwerkelijk begonnen was, al opmaken dat de coming-out thuis niet helemaal verloopt zoals Ben stiekem had gehoopt. Man, ik voelde de introductie van het boek tot in de kleinste vezels in mijn lijf, kippenvel. Ik had het zo enorm met hun te doen! Ik kende Ben daarvoor natuurlijk verder niet als lezer, maar als je een kijkje in Bens hoofd mag nemen en ziet wat hun allemaal bedenkt, de angsten die hen uitstaat en tóch de moed bij elkaar weet te rapen om de echte Ben te laten zien, dat kwam goed bij me binnen. Pfoe…
En dan staat Ben op het punt om de rollercoasterride van hun leven te gaan maken. Hen heeft eindelijk weer contact met hun zus, komt mede door haar man op een nieuwe school terecht en dankzij haar - al ziet hen dat in het begin totaal niet zitten - krijgt Ben contact met een therapeut om te onderzoeken wat hun zoal bezighoudt en om te sparren over bepaalde gedachten en ideeën. Stukje bij beetje ontvouwt zich een heel nieuw leven, zonder hun ouders, maar Ben ontdekt ook dat hen nieuwe dingen ervaart en voelt. Helemaal wanneer Nathan kennis komt maken en Ben onder zijn hoede wilt nemen.
Over het algemeen is het een goed geschreven verhaal. Het wordt uit de stem van Ben verteld, en als lezer krijg je een goede (mentale) indruk over wat hun zoal bezighoudt. Je leest het niet alleen uit de stem, maar ook uit het hoofd. Op sommige stukken wilde ik Ben graag eens aan kunnen kijken en zeggen wat ik ervan vond, of juist zeggen dat het echt wel goed zou komen, hoe dan ook. Nathan was daar… en bestie Mariam, al was dat contact vooral online en telefonisch dus ik snap dat dat soms lastig kan zijn tijdens zo’n emotionele achtbaanrit. Maar Nathan heeft zoveel goeds in zich, en ziet overal een andere kant van in, waar Ben in mijn ogen veel van kan leren.
Het feit dat Ben gevoelens en gedachten uit kan drukken in hun hobby - tekenen en schilderen -, vond ik heel mooi en tastbaar omschreven, en de tekeningen en grotere werken waren zo opgeschreven dat je ze als lezer haast van de bladzijdes kunt plukken.
Echter vond ik toch dat er enige diepgang miste. De personages kwamen voor mijn gevoel net niet tot hun recht, waardoor ik me niet helemaal verbonden met ze voelde. Ook de diverse gebeurtenissen waar ze in terechtkomen voelden soms wat ‘abrupt’, waardoor het voor mij niet lekker las.
Toch vind ik het wel heel belangrijk dat dit soort boeken er zijn, juist voor de mensen die hetzelfde doormaken en zich juist wel kunnen herkennen in het leven van Ben, Nathan en de rest. Het is eigenlijk gewoon zonde dat we altijd ‘uit de kast’ moeten komen als we niet zo zijn zoals het zogenaamd hoort. We zijn allemaal mensen, met eigen gevoelens, met eigen levens en we zijn wie we zijn. Toch?
Ik ben in ieder geval blij dat ik Ik wens je het allerbeste een kans heb gegeven, het heeft zeker geprikkeld om vaker buiten mijn comfortzone te zoeken naar dit soort verhalen!
(En als laatste puntje: in het begin moest ik er - eerlijk is eerlijk - wel even aan wennen dat er andere voornaamwoorden werden gebruikt dan ‘gebruikelijk’, maar toen ik Ben eenmaal wat beter leerde kennen en hun leven ook, las het prima en zonder oponthoud. Ik heb dan ook geprobeerd om deze voornaamwoorden zo goed mogelijk te gebruiken in deze recensie :) )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten