Man, man, man… (of Wolf, wolf, wolf, om in de sfeer van het verhaal te blijven ;) ). Wat een verhaal heeft auteur van eigen bodem Lysander Mazee uit zijn pen getoverd! Een verhaal van alle tijden - letterlijk en figuurlijk, en deels in (het oude) Friesland! -, dat jou als lezer op het puntje van je stoel laat zitten, meeneemt op een reis die je je haast niet voor kan stellen maar waar je toch in durft te geloven, al is het alleen maar omdat de personages onder je huid kruipen tijdens het lezen en je vervolgens niet meer laten gaan. Echt, ik ben verbluft.
Wanneer Auke samen met zijn ijshockeyrivaal Sindre op mysterieuze wijze wordt ontvoerd en zij vervolgens duizend jaar terug in de tijd terechtkomen, schuiven ze hun sportego’s aan de kant en bundelen hun krachten om uit te zoeken wat er precies is gebeurd. Dit gevoel wordt versterkt wanneer zij in aanraking komen met Vikinghoofdman Heimar Helgason, een man die meer bij hen los lijkt te maken dan alleen strijdkracht om terug te keren naar huis. Vooral bij Auke, zeker omdat hij op meer problemen stuit dan de rest. Zijn worsteling om mee te tellen tussen de andere rekruten komt in botsing met de worsteling die hij zijn hele leven al met zich meedraagt en waar hij nog altijd elke dag tegen vecht. Of eigenlijk: waar hij voor vecht. Want wie wil er nu niet gewoon geaccepteerd worden om de persoon die je bént, zonder jezelf ongemakkelijk te hoeven voelen om de mening of oordelen van een ander, zonder dat ze jou daadwerkelijk kennen?
Als dan ook de zus van Heimar om de hoek komt kijken en zo haar eigen ideeën over de situatie heeft, wordt het persoonlijke gevecht voor Auke alleen maar zwaarder. Want hoe blijf je bij jezelf als je voor je gevoel steeds meer in het nauw gedreven wordt en daardoor juist de persoon met wie je je hele leven nog doormoet - jijzelf dus - dreigt kwijt te raken?
Wolventijd is een actierijk, episch en magisch verhaal over hechte vriendschappen, mensenkennis en vertrouwen, zelfacceptatie en zelfvertrouwen, verbonden door de draden van de tijd.
Doordat het verhaal vanuit Auke verteld wordt, voel je je als lezer steeds meer met hem en zijn gevoelens verwant en begrijp je gaandeweg meer en meer over zijn achtergrond, zijn leven en zijn eigen ik die hij in eerste instantie het liefst verbergt om zichzelf op die manier te kunnen beschermen. Je zult hem willen omarmen, koesteren en hem willen verzekeren dat hij goed genoeg is.
De gesprekken tussen de personages zijn prachtig omschreven, vol emoties, eigen denkwijzen en hier en daar vleugen humor om bepaalde situaties te verlichten. Zowel de interactie tussen hen, als de personages stralen puurheid uit vanaf het (digitale) papier en trekken je keer op keer mee terug het verhaal in. Lysander schrijft tevens vol geur, kleur en details over de omgeving waarin ze zich bevinden, waardoor je je geheel in een ander tijdperk waant, en onze eigen tijdperk totaal vergeet.
Hoe verder ik in het boek kwam, hoe harder een stem in mij begon te roepen. ‘Verfilm dit!’ Tijdens het lezen waande ik mij al geheel in de film in mijn hoofd, maar ik zou dit dolgraag in het groot willen zien. Misschien eerst eens met Vikings beginnen om de sfeer te proeven, haha! Nee, maar echt waar: ik heb genoten van dit verhaal vol levensechte personages die voor soms levensbedreigende keuzes komen te staan, en voor zichzelf zullen moeten leren kiezen. Maar het draait vooral om vertrouwen hebben en geloven in jezelf. Want zodra jij je ware ik laat zien aan de rest en jij die ware ik ook daadwerkelijk gaat zien, zul je sterker zijn en worden dan je ooit voor mogelijk had gehouden, in welke tijd je dan ook leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten