Terug van weggeweest!

Hoi lieve, geduldige lezers,

Het is alweer een tijdje terug dat ik hier iets gepost heb, pfoe!

Als ik de afgelopen tijd zou moeten omschrijven qua gevoel, kom ik haast woorden tekort. Althans, de juiste woorden kan ik er niet goed voor vinden, behalve de standaard woorden die het gewoon net niet dekken wat lading betreft. Ik kreeg het gevoel dat ik continu werd achtervolgd door het witte konijn met zijn druktikkende klokje uit Alice in Wonderland:

‘Druk!’ ‘Chaotisch!’ ‘Alles tegelijk!’ ‘Vergeet jezelf niet!’ ’Schiet nou op, je moet nog zoveel!’…

HO.

Daar ging het dus even verkeerd. Dat ene woordje uit het laatste zinnetje voelde als een enorme belemmering, als een dikke, haast onverwoestbare muur dat ervoor zorgde dat ik nergens meer aan kon denken wat betreft mezelf. Ik draaide gewoon mee, daar niet van, maar alles ging op den duur op de zogenaamde automatische piloot. Het was hoog tijd voor een pas op de plaats.

Dat ene woordje uit dat ene zinnetje, ’moet’, is op dit moment hard aan het veranderen in ‘mag’. Het is korter, het begint met dezelfde letter, en hoewel het aan de ene kant een soort verplichting is (in mijn geval blijft dat op het moment toch zo, sorry/notsorry), toch voelt het al veel lekkerder en positiever. En vooral rustiger. Toch bleef er iets aan mij knagen waardoor ik mezelf mezelf niet voelde. Dat besef kwam enkele weken geleden door een quote vol wijze woorden:

‘Als je moe bent komt dat niet omdat je te veel doet, maar omdat je te weinig doet waar je energie van krijgt.’ - Omdenken

Het zette me aan het denken: wat deed ik nu echt te weinig waardoor ik mij zo voelde? Er was maar één woord dat in felgekleurde neon-letters in mijn hoofd oplichtte: Schrijven. Met een hele grote hoofdletter S. Ik had al tijden niet geschreven, niet aan de dingen die ik echt wilde schrijven, laat ik het zo zeggen. Mijn dagboek - ja, die heb ik! en ik kan het iedereen aanraden als je je hoofd graag wilt legen na een drukke dag, het is zo’n verademing! - tel ik nu even niet mee. Nee, ik wilde zo graag weer mijn mening over mijn gelezen boeken kwijt, of werken aan een van mijn manuscripten, maar het wilde gewoon niet. Geen enkel woord was goed genoeg, niks voelde als ‘mij’. Door bij mezelf meer stil te gaan staan over wat ik miste en wat ik nu echt wilde, begon het op den duur heel langzaam weer omhoog te borrelen. Ik las bijvoorbeeld elke recensie die ik de laatste tijd in het klad had geschreven nog een keer door, en besloot ze opnieuw te gaan schrijven. En ik kan met alle zekerheid zeggen: dat voelt goed! Nu voelt het eindelijk weer zo’n beetje zoals ik het wil. Zoals ik het bedoel! Daar ben ik echt ontzettend blij mee, want als er iets is wat ik wil, dan is dat doorgaan met bloggen, mijn mening over boeken delen op mijn ‘eigen boekige plekje’, gewoon omdat al die boeken op de wereld het verdienen. En ik heb me toch een aantal parels gelezen de laatste tijd… Mijn redding van een gigantische leesdip? De Zeven Zussen. WAT een serie! Ik heb nu de eerste drie boeken uit, gelukkig liggen deel 4 en 5 ook al klaar in de kast. Maar wat heeft die serie mijn ogen geopend en vele uren leesplezier en ritjes in emotionele rollercoasters gegeven! (daar zal ik later nog een keer op terugkomen, beloofd!)

In ieder geval wil ik jullie heel hartelijk danken voor het geduld, lieve trouwe lezers, en hoewel ik geen strakke planning op zal leggen voor mezelf - dat werkt op dit moment echt niet, want dan klap ik dus weer dicht… -, ik zal mijn best doen om de boel hier weer te laten knallen :D (oh en over mijn 'manuscripten in progress'? Daar kom ik ook later nog even op terug in een nieuwe rubriek!)

Nogmaals bedankt voor jullie geduld, tot snel!

Veel liefs en tot schrijfs,

Ivette