De laatste tijd heb ik er gelukkig geen last van gehad, de zogenaamde writer's block. Het moment waar je als schrijver absoluut niet op zit te wachten tijdens het schrijven van al die verhalen die zich in je hoofd afspelen. De stemmen van je personages gunnen je geen moment rust en toch weet je niet hoe je verder moet. Je kunt je schrijversstem niet meer vinden in de chaos in je hoofd.
Wat doe je dan? Laat je de onzichtbare muur zitten waar het zit en hoop je dat het met een hoop negeren vanzelf instort? Ga je bewust inspiratiebronnen opzoeken om jezelf te prikkelen (ook al kan het dus ook voorkomen dat dit niet direct helpt), of ga je gewoon iets anders schrijven, net zolang tot je weer verder kunt met het project waar je mee bezig was?
De laatste keer dat ik last had van deze 'muur', heb ik het eens anders aangepakt dan anders. Ik besloot "buiten de lijntjes" te schrijven. Gewoon eens te schrijven wat er in mij opkwam, met de betreffende personages in de hoofdrol en te kijken waar ik uitkwam. En het werkte! Sterker nog: voor mijn gevoel is dat betreffende verhaal er alleen maar beter op geworden.
Ik begon zomaar in het wilde weg een scène te schrijven, eentje die misschien nooit het verhaal zou halen maar waardoor ik wel aan het schrijven zou blijven. Ik zette mijn personages eens in een situatie waar ze anders nooit zo snel in zouden belanden of waar ze überhaupt niet hoorden. Ik zette ze in een geheel nieuwe omgeving, met andere mensen om hen heen en wilde ze zo uit hun tent lokken om mij nog meer te prikkelen om mij aan het schrijven te krijgen. Het werkte. En ik heb het gebruikt.
Ik leerde daarmee tevens mijn personages beter kennen, ik zag ze immers vanuit een geheel ander oogpunt dan normaal. Ik zag hoe ze reageerden op deze nieuwe omgeving om hen heen, hoe ze reageerden op de vreemde mensen en dingen om hen heen waar ze anders niet snel mee te maken zouden hebben gehad als ze daar niet waren geplaatst door mij. En dat inspireerde mij zo ontzettend, dat het begon te rommelen en te kraken in mijn hoofd. De betonnen muur begon te scheuren, en stortte uiteindelijk stukje voor stukje in elkaar, en daar was het: ik wist weer precies hoe ik verder moest gaan met het verhaal en hoe ik mijn personages nóg beter neer kon zetten en daarmee mijn verhaal in mijn ogen nóg beter kon maken. Dag dag, writer's block!
Deze block had ik overigens niet tijdens het schrijven van het wedstrijdverhaal. Ik ben wel al begonnen met scènes uitschrijven - in hele zinnen dit keer, in plaats van alleen maar kernwoorden, ja ja, echt waar! - maar ik ben nog niet ver genoeg om al tegen een muur op te lopen. Ik heb zeker nog genoeg inspiratie om voorlopig lekker door te blijven schrijven, dus nee, voor een block ben ik (voorlopig) niet bang. Helemaal niet wanneer ik over mijn personages nadenk en ze in mijn hoofd in vreemde situaties zet, waardoor ik hun gedrag beter kan zien. Het maakt het schrijven zoveel makkelijker als je je personages door en door leert kennen!
Probeer achter elk geheim te komen die ze bij zich dragen, elke emotie die ze verstoppen, help ze uit hun schulp te komen en zich werkelijk te laten zien wie ze zijn zoals ze echt zijn. Op die manier weet ik zeker dat het bouwen van die denkbeeldige muur in je hoofd - want dat is die writer's block eigenlijk, natuurlijk - moeilijker zal worden en dat deze muur je niet meer uit het veld zal slaan in de toekomst. Bij mij werkt het in ieder geval heel fijn!
Dit is een manier waarop ik deze muur 'bestrijd' wanneer ik hem tegenkom; hebben jullie ook een goede tip om een writer's block in te laten storten?
Leuk artikel! Deze ga ik zeker onthouden voor als ik zelf een keer vast zit, haha.
BeantwoordenVerwijderen