woensdag 12 november 2014

Writing Wednesday - NaNoWriMo #2

Week twee van NaNoWriMo is aangebroken/bijna afgelopen.
De week waarin het met de ene persoon heel goed en vlot gaat, en waarin de andere wordt belaagd door een monster...

Ik behoorde afgelopen week tot die tweede categorie. Ik kreeg bezoek van een monster. Een monster dat alles dreigde te vernietigen, dat vond dat ik maar beter kon stoppen met dit verhaal - hij vond zelfs dat ik maar beter helemaal moest stoppen met schrijven in het algemeen -, en dat hij het graag op wilde eten. Het verhaal stelde namelijk helemaal niets voor, het was niets waard, en bovenal: het sloeg nergens op. Het was niks, noppes nada.
In het begin baalde ik daar als een stekker van. Ik had er aardig wat tijd in gestoken, en toch probeerde zo'n hersenspinsel mijn verhaal op deze manier om zeep te helpen.
Ik trapte er bijna in. Bijna. Tot ik nog eens heel goed nadacht.

Uiteindelijk gaf ik hem schoorvoetend gelijk. Mijn karakters kende ik dan al wel, en het gros van het verhaal wist ik ook. Maar sommige dingen klopten gewoon niet. Hoe kwamen bepaalde situaties tot stand, waarom volgde het verhaal juist dat pad wat ik had uitgedacht? Waren er onderliggende gedachten? Waarom had ik maar zo weinig personages die het verhaal vulden? Dat klonk zo ontzettend onlogisch.
Ik kreeg een dip. Ik had de eerste 10.000 woorden al op papier, maar het voelde gewoon niet goed. Ik bleef malen, brainstormen, nadenken over wát er dan precies niet goed voelde. En toen zag ik het ineens. Dat ene personage dat ik slechts op de achtergrond had geplaatst, had eigenlijk een veel grotere rol in het geheel. En een nieuw personage dat ik had geïntroduceerd, bleek toch handiger te zijn dan alleen een bijrol voor erbij (bijrol als in "een minute-of-fame-personage"). Ze kon veel meer. Ze werd ineens veel interessanter voor het verhaal. Ze vult Jim aan in bepaalde opzichten, wanneer ik zijn deel van het verhaal vertel. Nu heeft hij dat nog steeds niet door, maar ík wel. Hij komt er nog wel achter.
Het verhaal lijkt nu veel beter in elkaar te vallen. Waar ik eerst nog struikelde over losliggende zinnen, letters en donkere, lege plotholes, zie ik nu hoe ik deze hindernissen kan nemen, zonder te vallen. Voorlopig, in ieder geval.
.
De komende dagen zal ik nog aan mijn plot blijven werken, maar ik zal mij voornamelijk storten op het schrijven zelf. Het gaat tot nu toe goed, ik loop nog bij met de "dagdoelen", al schrijf ik de ene dag natuurlijk meer dan de ander. Maar ik blijf mijn best doen om bij te blijven. Met mijn nieuwe, duidelijkere plotlijn weet ik steeds beter welke kant ik op wil en dat is wel zo makkelijk voor tijdens het schrijven... al heb ik af en toe gerust wel opstartproblemen. Soms begin ik met flinke zin, en dan plotseling, na zo'n 400 woorden, zakt het al af. Afleidingen, dingen die door mijn hoofd spoken waar ik zelf het woordje "moet" voor plaats... het enige wat ik dan kan doen is mijzelf opjutten, oppeppen. Zoals de titel van Lisette Jonkman's nieuwe boek het zo mooi zegt: "Schrijven, kreng!" Uiteindelijk helpt het vaak wel, waardoor ik dan alsnog meer dan 1,000 woorden weet toe te voegen aan het document. Het is een kwestie van geloven in jezelf en een kwestie van doorzetten. *En nogmaals bedankt Lisette, voor je mooie, leuke en inspirerende quotes die je elke dag tijdens NaNoWriMo online deelt!*

Het monster is op het moment stil, wat hopelijk betekent dat hij het verhaal tot nu toe beter vindt dan in het begin. Laten we het hopen, ik ga in ieder geval flink mijn best doen om hem (en mijzelf) tevreden te houden. En ik blijf vooral doorgaan, doorgaan, doorgaan; november gaat namelijk sneller voorbij dan je denkt!

En mijn tussenstand? 18,680/50,000. De helft is in zicht. ;)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten