woensdag 16 april 2014

Mijn afwezigheid deze week...

Enkele dagen geleden kwam mijn "laatste" blogpost online. Mijn lijstje voor komende blogposts lag al klaar, het enige wat ik nog hoefde te doen is wat foto's te maken en stukjes info erbij te schrijven. Ik was in "Shadow and Bone" begonnen, kon niet wachten weer in dat verhaal gesleurd te worden en er andere mensen enthousiast over te maken.

Tot afgelopen zondag mijn dag veranderde van best wel relaxed, in angstig en onzeker. En emotioneel, dat zeker. Ik had net mijn boekenkast opnieuw ingedeeld en was bijna klaar met opruimen, toen de hond in ene heel onrustig werd. Ik snapte er niks van; onze hond (de hond is van mijn zusje), is wel vaker onrustig, maar dan is ze blij, dan wilt ze naar buiten, spelen, wat dan ook. Nu was het een zenuwachtig heen-en-weer-geloop, ze had zelfs een deur opengesprongen, iets wat ze nooit doet. Ze "voelde" vreemd.

Ik dacht dat het misschien de vriend van mijn moeder was geweest, die ik niet had gehoord, waardoor onze hond zo onrustig was geworden. Toen ik even bij hem langsging om dat te vragen, zat hij net aan de telefoon. Hij keek even op, en vertelde degene aan de telefoon dat ik er net was. Hij reikte mij de hoorn aan, vertelde dat het mijn moeder was die mij iets wilde vertellen. Vragend pakte ik de hoorn aan, en toen mijn moeder het woord nam, stond mijn wereld even stil.
Mijn zusje had een ongeluk gehad. Ze onderging op het moment dat wij elkaar spraken diverse onderzoeken, er werden foto's en een scan gemaakt. Mijn moeder vertelde in het kort wat er gebeurd was, en ik klapte best wel dicht. Was geschokt. Wist niet meer hoe ik de woorden die ik wilde zeggen, de vragen die ik wilde stellen, onder woorden kon brengen. Hoe had dit zo ver kunnen komen? En hoe was het nu met haar zelf, mijn moeder dus, die alles had zien gebeuren? Er ontstond een knoop ik mijn maag, wist niet meer wat ik moest denken, of ik überhaupt wel kon denken. Ik voelde mij gewoon een beetje leeg. De tijd leek stil te staan.
Net voor wij op zouden hangen, kreeg ik heel even mijn zusje aan de telefoon, die op dat moment net terugkwam van de scan. Even gedag zeggen, maar ik hoorde al dat ze heel geschrokken was en pijn had en ik klapte nog meer dicht. Ik kan er niet goed tegen als dierbaren met wie ik zo'n goede band heb, pijn hebben, of ergens last van hebben.
Mijn moeder nam het toen weer over, ze zouden wachten op de uitslagen van de onderzoeken en dan wisten ze meer en dan zou ze weer bellen.

Ik kon alleen maar duf voor mij uit staren, dat gevoel had ik. Alsof mijn hoofd volgestopt was met watten. Wij hebben thuis een heel hechte band, en ik kon het gewoon niet echt bevatten dat mijn zusje, mijn "kleine" zusje (we schelen 3,5 jaar), een ongeluk had gehad.
Bij het volgende telefoontje kreeg ik te horen dat de onderzoeken, foto's en scan er goed uitzagen. Niets gebroken, of verbrijzeld. Als door een wonder, zeiden de artsen. Ze hadden het zelfs over een beschermengel. Dat kwam aan als een mokerslag. Die resultaten konden dan gelukkig wel goed zijn, maar door die woorden drong het tot mij door dat het dus ook heel anders af had kunnen lopen. Zelfs nu ik daar aan denk, schiet ik weer vol. Gelukkig mocht mijn zusje toen naar huis, en konden we zelf voor haar zorgen.
We hebben veel gehuild en gepraat de afgelopen dagen, maar ook weer gelachen. We hebben het nog veel over het ongeluk zelf; de emoties laten we lopen, dat hoort erbij. Het is niet zomaar een situatie die je zo aan de kant kan schuiven. Ze heeft bijvoorbeeld ook een "tik/klap" tegen haar hoofd gehad, en het scheelde niet veel of deze was terechtgekomen op de slaap. Dat is heftig. Het besef dat het net zo goed over had kunnen zijn, doet zeer. Onze band is in enkele dagen tijd nog hechter geworden dan hij al was, en we proberen nu nog meer uit alles te halen wat we kunnen. Want het kan zomaar voorbij zijn.

In ieder geval wilde ik het hier even laten weten, omdat ik ook met andere dingen in mijn hoofd bezig ben, zoals mijn blog. Klinkt misschien raar, maar zoals ze hier thuis al zeiden: je hebt ook afleiding nodig, want dat is goed. Dus ik laat het nu iets meer toe. Enkele posts staan dus al klaar, dus die worden ook de komende tijd gepost, en ik zal het proberen "regelmatig" te doen, ook voor mijn eigen afleiding dus, maar op het moment vind ik mijn zusje en familie belangrijker.
Het herstel gaat met heel kleine stapjes, een paar stapjes naar voren, en enkele stapjes terug, keer op keer. Ze zal er weer bovenop komen, gelukkig maar, maar het gaat tijd kosten. En wij zullen deze tijd gebruiken om haar zoveel mogelijk bij te staan en te helpen waar we kunnen.

Ik lees wel weer iets, stukje voor stukje, want mijn hoofd is er nog niet helemaal bij. Ik ben bezig met "schetsen" voor mijn blogfoto's en mijn personages van mijn schrijfprojecten begrijpen dat ik het even niet in mij heb om over hen te schrijven, maar laten mij af en toe wel zien dat zij aan mij denken.
Mijn echte afleiding komt nog wel, maar op dit moment schuif ik het wat meer aan de kant zodat ik zelf ook de gebeurtenissen en gesprekken van de afgelopen dagen een plek kan geven en energie heb voor de komende tijd.
Maar gelukkig weet ik dat het goedkomt nu. En dat is al een hele opluchting!

4 opmerkingen:

  1. Gelukkig maar dat alles nog redelijk goed afgelopen is! Ik heb een aantal weken terug in precies dezelfde situatie gezeten (alleen dan een ander familielid) dus ik kan me heel erg goed voorstellen hoe je je nu moet voelen. Heel veel sterkte! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een zus is onvervangbaar dus normaal dat je geschrokken bent en eventjes geen zin hebt in bloggen enzo! Hopelijk stelt ze het intussen al wat beter :)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Poeh, Ivette, dat is ook heftig... Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heftig zeg, sterkte. Gelukkig maar dat het goed is afgelopen.
    En ergens heel mooi, dat de hond het zo goed door had gehad.

    BeantwoordenVerwijderen