Het zachte, iele stemmetje dat al een tijdje in mijn hoofd rondspookte is niet meer wat het geweest was. Inmiddels is het uitgegroeid tot een enorme brulstem die mij tot rede probeert te roepen.
"Houd je nou toch eens aan je eigen plan. En als je die niet hebt, máák dan een plan! Waarom dwaal je steeds van het ene onderwerp naar het ander, waarom luister je nou niet naar mij? Blijf bij plan A, en ga niet via C naar R, terug naar B en dan weer snel naar plan X, om vervolgens weer terug te keren naar plan A omdat je denkt dat dat beter is. LUISTER NOU!"
Ik heb gewoon teveel plannen in mijn hoofd, die ik allemaal het liefst gisteren nog had uitgevoerd. Mijn verhalen-ideeën-schriftje raakt voller met nieuwe plotwendingen, nieuwe bijpersonages en nieuwe ontwikkelingen waarvan ik ze absoluut niet wil vergeten. Ik ben begonnen met weer een nieuw verhaal - waar ik veel energie uithaal overigens -, en ik lees geregeld oud werk door en pas dit aan op de plekken waar ik het nodig vind. Daarnaast schrijf ik ook nog altijd in mijn hoofd, waar ik op een denkbeeldig prikbord een 100-tal notitieblaadjes heb opgehangen, met zo'n pen aan een touwtje ernaast om dingen op te kunnen schrijven voor het geval ik geen papier of wat dan ook bij de hand heb. Want ook de verhalen waarop ik feedback heb teruggehad staan in mijn hoofd niet stil. Ik probeer ze in stilte te verbeteren, tot het goed genoeg voelt om deze veranderingen op papier te zetten. Want ik blijf een soort van "perfectionist". Het moet het liefst direct goed op papier staan, anders vind ik het zonde van mijn tijd.
Terwijl ik ook echt wel weet dat schrijven een eeuwig leerproces is en daarom probeer ik deze dagen ook nóg meer te schrijven. Ik probeer meer dingen uit, probeer diverse stijlen langs te gaan: past dit bij mij, waarom wel/niet?
Ik ben er nog lang niet voor mijn gevoel, en ik weet ook wel dat dat komt omdat ik jarenlang niet heb geschreven en dus eigenlijk "pas" bezig ben. Ik probeer te luisteren naar die andere zachte stem in mij, de stem die als een zachte fluistering naast de brullende stem ruist, die zegt dat ik het de tijd moet geven, en dat ik moet werken aan de projecten waar ik op dat moment aan wíl werken. Het is misschien wel niet de meest rustige manier voor mijzelf, maar op een of andere manier werkt het tot nu toe wel, ook al hang ik in mijn hoofd mijn prikbord steeds voller en probeer ik waar ik kan wat papier en een pen neer te leggen, voor het geval ik een voor mijn gevoel "briljante" ingeving krijg die ik echt moet bewaren. Maar zolang het mij op deze manier lukt, zal ik hiermee doorgaan, tot ik een manier ontdek waarmee het net nog wat beter werkt.
Daarnaast ben ik ook veel bezig met mijn blog; brainstormen waar ik over wil schrijven, de komende "Wie ben ik"-posts staan al gekrabbeld op papier, wachtend tot ze aan de beurt zijn om gepost te worden.
En ik ben veel aan het lezen. Sinds mijn vorige "Wie ben ik"-post had ik echt zo'n gevoel van: "Ik MOET die boeken een kans geven, en wel nu. Ze staan er niet voor niets, je hebt ze niet voor niets gekocht/gekregen/gewonnen en ze zijn het waard om gelezen te worden, het liefst zo snel mogelijk." Op het moment van schrijven nader ik de helft van The Elite van Kiera Cass, en hierna wil ik weer een boek gaan herlezen, genaamd Shadow and Bone, want ik mis "The Darkling". En ik wil weten hoe die serie verdergaat. Ook heb ik een recensie-exemplaar aangevraagd van een chicklit dat niet zomaar een chicklit is, en die wil ik dus ook snel lezen zodat ik daar weer een stukje over kan schrijven.
En, en, en..... Ik bruis gewoon van de plannen. Het is nu een kwestie van die plannen uit te voeren, in de volgorde die voor mij het beste werkt. Ik weet alleen nog niet precies welke volgorde dit is. Hopelijk kom ik daar snel genoeg achter!
heeel herkenbaar :)
BeantwoordenVerwijderen