Wat een rit! Vanaf het begin zat ik helemaal in het verhaal. Het leven van Juul is er een die ze het liefst op haar eigen manier wilt invullen, al dan niet door toedoen van haar duistere verleden. Stukje bij beetje leer je meer over dit verleden kennen, en leer je haar en haar beweegredenen ook beter begrijpen. Wat een sterke jonge vrouw! Eentje die niet op haar mond is gevallen, en heel goed weet waar ze staat. Dit trekt Abel onbewust aan. Ook hij lijkt enorm sterk, niets of niemand houdt hem tegen in de dingen die hij wil, met gepaste afstand en het houden aan de regels, natuurlijk. Maar ook zijn verleden was alles behalve rooskleurig. Wanneer Juul en hij elkaar treffen in een van zijn ‘groene hotels’, slaat de vonk direct over, of ze het nu willen of niet. Maar zijn ze de juiste personen voor elkaar om elkaars verleden te kunnen toevertrouwen, maar vooral om elkaar juist uit dat verleden naar het nu te halen? En zijn ze sterk genoeg om voor elkaar klaar te staan, wanneer hun levens met elkaar verstrengeld raken, zowel op zakelijk als persoonlijk vlak?
Ik vloog door het verhaal, en wilde meer. Ik wilde meer weten over Juul en haar familie, meer weten over Abel. Dus ik bleef lezen. En lezen. Tot de laatste hoofdstukken. Helaas verloor het verhaal mij daar ietwat uit het oog, omdat het te snel aanvoelde, en er vervolgens aan de handrem werd getrokken, alsof het einde nabij was - wat ook zo was, het boek was immers bijna uit -, maar ik moest zelf wat omschakelen door deze plotselinge rem. Er werd een tijdsprong gemaakt - die overigens geheel terecht was -, maar na die tijdsprong was ik de vaart even kwijt. En het eindigde inderdaad met een open einde, waardoor ik smachtend probeerde door te bladeren, terwijl het boek helaas al uit was. Ik vind het jammer dat ik het einde zo ervaren heb, want oh, wat was dit boek verder goed! En wat ben ik benieuwd naar de rest…
Al met al heb ik mij goed vermaakt met het verhaal, ondanks het einde. Wat een vurig en mysterieus eerste deel van deze aanstaande serie is dit! Auteur Joan Jansen heeft een vlotte schrijfstijl die de lezer aan de pagina’s gekluisterd houdt en laat ruimte voor verbeelding over. De band tussen Juul en haar hond Harley vond ik heel mooi, dus alle pluspunten daarvoor. Team Harley! De interactie tussen de diverse hoofd- en bijpersonages voelt realistisch aan, en oh, de mysterie rondom de ontvoering… ik heb al een scenario in mijn hoofd, waarvan ik nog niet helemaal weet hoe de draadjes aan elkaar vastgeknoopt kunnen of zullen worden, maar ik zit op een spoor. Denk ik. Helaas zal ik (on)geduldig op het vervolg moeten wachten, want behalve enkele hints en terugblikken in dit eerste deel, wordt er niets prijsgegeven. Zucht.. kom maar op met dat vervolg!