Terwijl je je dit steeds weer afvraagt en je je een helder beeld probeert te vormen van hun levens, struin je rond in onze eigen wereld, wilt overal inspiratie opdoen, probeert situaties te onthouden om te verwerken in je verhaal. Je observeert de mensen om je heen, je houdt je eigen doen en laten bij, om bepaalde situaties nog beter uit te kunnen drukken in woorden en bepaalde momenten zelf terug te kunnen voelen op papier. Je personages komen steeds meer tot leven in je hoofd maar je beseft je ook heel goed dat ze niet echt zijn, ze leven niet in onze wereld; het zijn hersenspinsels. Fictieve personen die je zelf hebt bedacht en niet bestaan.
Tot één van je personages in levende lijve langs je heen loopt en je even niet meer weet of je het nu wel echt goed gezien hebt. Je knippert verdwaasd met je ogen, schudt misschien met je hoofd, kijkt vluchtig maar tegelijkertijd aarzelend nog eens om naar die ene persoon die je zojuist is gepasseerd. Je slikt, je hart slaat een slag over en bonkt vervolgens als een gek in je lijf. Terwijl je zo onzichtbaar mogelijk je plots zweterige handen aan je broek afveegt, besef je pas wat er aan de hand is.
Deze situatie is echt. Hij of zij is echt. Je personage bestaat gewoon écht!
Je draait je direct om en rent achter die persoon aan, tikt hem of haar zacht maar licht dringend op de schouder; stelt de vraag die op je tong brandt: "Ben jij... Ben jij het echt? ...vul hier de naam in van het personage die je denkt te herkennen...?" Terwijl de naam naar buiten rolt, zet je voorzichtig een stap dichterbij.
Terwijl je het antwoord zoekt in de ogen die je vragend aanstaren, probeer je jezelf tot kalmte te manen, probeer je je innerlijke schrijvende fangirl onder controle te houden. En dan komt het verlossende antwoord, de woorden glijden als een fluistering langs de lippen van de onbekende die tegelijkertijd zo bekend voor je is, met de herkenning in zijn of haar ogen die je zocht en zelf ook voelt...
Nee, dit doe je natuurlijk niet. Straks verklaart die persoon je nog voor gek ook; logisch, want het kan toch niet zo zijn dat jij iemand hebt beschreven op papier en deze persoon hiermee ook in onze eigen mensenwereld van vlees en bloed hebt gecreëerd? Nee, natuurlijk is dit niet mogelijk. Toch weet je zeker dat jouw personage zojuist langs je is gelopen - of in ieder geval een heel goede dubbelganger -, terwijl je zeker weet dat je diegene nooit eerder hebt gezien in het echt.
Zelf heb ik dit al enkele keren meegemaakt, voornamelijk met personages uit boeken die ik heb gelezen. Heel vreemd, en toch voelde het ook vertrouwd. Met mijn eigen personages heb ik het nooit eerder meegemaakt.
Tot ik hém van de week zag lopen.
Enkele dagen terug liep ik langs een jongen die ontzettend veel leek op één van mijn eigen personages. En ik moet zeggen: mijn hart sloeg even over. Ik dacht echt even dat ik spoken zag, maar nee; hij leek echt ontzettend op het personage dat ik in mijn eigen hoofd heb bedacht. Het voelde onwerkelijk, en tegelijkertijd zo ontzettend echt. Het gaf mij ook het zetje in de rug dat ik nodig had, het geloof in mijn verhaal; het gaat echt de goede kant op, het komt goed! Mijn inspiratie sprong alle kanten op, en dat voelde goed. En hij? Hij voelde écht, net zo echt als zijn personage op papier.
Kan je schrijversbrein je zo in de war maken, kunnen je hersenen je zo ontzettend in de maling nemen dat je waanbeelden gaat zien? Kunnen ze je je zo'n sterk déjà vu gevoel geven, dat je tijdens je schrijfproces echt je eigen personages op onze eigen wereld ziet rondlopen? Hoe werkt dit? Is het je onderbewustzijn of is het iets anders?
Ik heb werkelijk geen idee.
En het uitzoeken... dat ga ik niet doen. Ik wil mij tenslotte niet tot gek laten verklaren midden op straat. Maar ik wil ook het mysterie van deze kwestie in stand houden, zodat ik mijzelf kan laten verrassen met inspiratie op de meest onverwachte momenten, wanneer mijn personages besluiten mij een persoonlijk bezoekje te brengen in het lichaam van een mens van vlees en bloed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten