De I van... Imperfectie

Imperfectie. In een wereld als die waar we nu in leven, moet alles perfect. Alles moet goed, strak, super, want anders telt het niet mee. Geldt dit dan ook voor mensen? Dat vraag ik mij weleens af.

Misschien heb jij wel eens het gevoel dat je niet meetelt zoals dat je zou willen, want jij bent niet goed of super maar je leert en probeert, maakt fouten en lost deze zo goed mogelijk op. Maar als jij persoonlijk op die manier dus niet 'perfect' bent, ben je dan echt direct daarmee een imperfect persoon? Alles wat je tot nu toe waar hebt gemaakt, hebt doorgemaakt en waar je van hebt geleerd, al je ervaringen die je gebruikt om verder te komen in je leven, is dat dan allemaal voor niets geweest? Als je dan toch niet perfect kunt worden, waarom je best dan nog doen?

Omdat imperfectie ook een vorm van perfectie is, als perfectie al bestaat. Dat is tenminste hoe ik het zie. In mijn ogen ben je dus gewoon goed zoals je bent! :)

Er hangt een negatieve lading over het woord "imperfectie", terwijl het juist een woord kan zijn dat mensen kan helpen zichzelf te accepteren. Ik denk zelf dat dit komt door het steeds weer streven naar nog beter, nog groter, nog toffer en nog geweldiger worden dan je al bent. Streven naar perfectie, omdat dat hoort. Maar perfectie, wat is dat nu precies? Weet jij het antwoord?

Ik niet.

Het is een beetje zoals de kwestie rond het woord 'normaal'. Wat is 'normaal' nu eigenlijk? In jouw ogen kan het wel eens heel goed iets heel anders betekenen dan in de ogen van een ander. Hetzelfde geldt voor mij dus ook met 'perfectie': wanneer iets niet goed genoeg is, niet perfect genoeg dus, wordt het al gauw bestempeld als 'imperfectie'. Dat lijkt mij helemaal niet eerlijk. Ik denk persoonlijk dat je beter goed en gedurfd 'imperfect' kunt zijn, zodat je kunt laten zien dat je jezelf durft te accepteren zoals je bent, dat je leert van je fouten en deze kennis gretig tot je neemt om zo nog meer uit jezelf te kunnen halen, te leren wie je werkelijk bent en waar je voor staat.

Ik ben zelf op veel vlakken een pietje precies, ik wil dingen precies zo doen als het is uitgelegd en alles het liefst ook nog meteen op de goede manier zodat ik geen tijd verlies. Maar dit kan natuurlijk niet. In je leven leer je elke dag nieuwe dingen, je ervaart nieuwe situaties en hebt daar mee te dealen op jouw eigen manier, met de wetenschap dat dit wel ervaringen zullen zijn die je meeneemt naar de volgende situaties en nieuwe dingen die voor je liggen in de toekomst. Je maakt daarmee een groei door en dat is goed. Al is dit wel makkelijk praten zo, niet alleen tegen jullie, maar ook tegen mezelf; ik vergeet dit namelijk nogal eens. 

Op persoonlijk vlak, maar bijvoorbeeld ook tijdens het schrijven; tijdens het schrijven vergeet ik vaak dat het niet in één keer goed - en daarmee dus perfect - hoeft te zijn. Natuurlijk zou dit wel erg fijn zijn als dit zou kunnen, maar het kan gewoonweg niet. Het is een 'valkuil' waarbij ik geregeld langs de rand schuifel, uit angst te vallen en mijn verhaal uit het oog te verliezen. Wil ik het echt wel in één keer perfect? Stiekem niet. Liever een verhaal waar ik her en der nog wat aan kan sleutelen, waardoor ik het nóg beter kan maken, dan een verhaal meteen goed op papier te zien en daarmee misschien juist wel die ene briljante twist mislopen. Nee, geef mij dan maar een imperfect verhaal dat her en der nog wat bijgeschaafd kan worden, zodat ik nog meer uit mijzelf kan leren te halen en mijzelf meer leer kennen op schrijfgebied.

Ik ben liever imperfect op bepaalde vlakken, dan 100% perfect. Liever imperfect en nog vele kansen om te grijpen en vele uitdagingen om aan te gaan, dan perfect en niets meer te dromen hebben. Want zeg nu zelf: dat wordt uiteindelijk toch ook wel erg saai, wanneer er niets meer te leren en te wensen valt? Als iedereen perfect zou zijn, dan viel er niets meer te beleven, er was geen gezonde spanning meer, misschien zouden we misschien wel nooit meer dromen wanneer alles en iedereen perfect zou zijn. Er viel dan niets meer te hopen, niets meer om naar te verlangen omdat alles al perfect was.

En dat zou in mijn hart toch voelen als het grootste verlies wat wij als mens zouden kunnen lijden: wanneer er niets meer te wensen en te verlangen was. Ik verlang liever naar al die doelen die ik ooit nog wil bereiken, al gaat het misschien wel niet op de 'perfecte' manier, dan dat alles een fluitje van een cent is en ik niets meer te leren heb. Alleen op die manier kan ik perfect imperfect zijn en dat is voor mij perfect genoeg :)