Elke dag was ik bezig met schrijven. Elk moment van de dag, al schreef ik helemaal niets, ik was wel met het verhaal bezig in mijn hoofd. Mijn personages zaten flink op de praatstoel, en als ze dan eens stil waren, bleven de radartjes in mijn hoofd doorwerken. "Moet die scène niet anders, hoe ziet de omgeving er precies uit, hoe zullen de personages staan, klinken, doen? Hoe omschrijf ik alles het beste, hoe laat ik de rode draad terugkomen?" En last but not least: "Wanneer is het verhaal voor mijn gevoel écht af?"
Nou, nu nog niet, dus. Ik heb wel het grootste gedeelte nu op papier, maar ik ben over enkele dingen nog altijd niet tevreden. Misschien komt dat ook wel omdat ik op een gegeven moment het gevoel van "moeten" niet meer van mij af kon schudden en daarom minder lekker schreef. Ik móest schrijven, want... Ik móest die scène afmaken, want... Ik móest nog meer woorden krijgen want anders haalde ik voor mijn gevoel de deadline niet, de deadline als in: 50,000 woorden schrijven vóór 1 december.
Ik weet ook nog heel goed dat ik heel stoer vertelde over het feit dat ik een persoonlijk doel voor mijzelf had gesteld, dat ik het ook niet zo erg zou vinden wanneer ik bij dat persoonlijke doel zou stranden... maar stiekem voelde dat ergens toch als falen, wanneer ik dat zou doen. 45,000 is nog een mooi getal hoor, maar het is dan dat strijdertje in mijn hoofd dat begint te schreeuwen dat ik niet mag en kan opgeven, dat ik dit niet alleen voor mijzelf doe, maar ook voor mijn personages.
Dus uiteindelijk heb ik de 50.000 gehaald, ietsje meer zelfs - in mijn eigen document stonden er nog 600 woorden meer dan dat NaNoWriMo telde, maar dat maakte mij even geen donder uit; ik had en heb tenslotte dat mooie, paarse balkje in mijn statistieken staan. Uiteindelijk is het mij (deels, dat dan weer wel) gelukt om dat "moet"-gevoel van mij af te schudden en ben ik gewoon gaan schrijven, schrijven, schrijven. En nu ben ik mij alweer geestelijk aan het voorbereiden op de volgende klus.
Het opnieuw lezen van alle stukken die ik heb geschreven, de missende puzzelstukjes toevoegen en alles nog een keer lezen, een proeflezers-versie maken en eens kijken wat andere mensen ervan vinden. Dit alles ga ik op mijn eigen tempo doen.
Geen deadlines, maar gewoon doen wat op dit moment goed voelt voor mij persoonlijk. Ik weet namelijk wel dat ik zelf sowieso iets ben blijven zien in dit verhaal over Rosa, Jim en Daan, en ik wil er ook zeker mee verder. Maar niet meer door middel van een race tegen de klok. Dat is nog wel iets wat ik mijzelf wat beter aan wil leren, want ik weet dat de schrijfwereld vol staat met deadlines. Dus dat is zeker nog een punt om in de gaten te blijven houden voor mijzelf.
Het is niet eenvoudig om een verhaal te schrijven, al beweren sommigen misschien van wel. Het is echt niet zo makkelijk als dat men denkt, het is veel plannen, innerlijke gesprekken voeren, de juiste woorden creëren en de personages een stem geven.
Ik zal het afmaken, maar nog niet nu direct. Niet dit jaar, in ieder geval. Ik laat het heel even rusten tot ik het bos weer zie, om het zo maar te zeggen, en wacht tot het gevoel weer goed is. Want ook mijn personages zijn schor en moe van het praten.
We zullen zien wat de toekomst brengt! Ik blijf in ieder geval de Writing Wednesday in stand houden, want de kans is aanwezig dat ik binnenkort alsnog dit verhaal weer oppak qua doorlezen en dat ik daar het een en ander over te vertellen heb, of dat ik eerst een begin maak aan een ander plotidee dat in mijn ideeënschrift staat. Je weet het maar nooit. Ik laat mij in ieder geval verrassen.
En op dit moment zeg ik precies hetzelfde als vorig jaar: Dag NaNoWriMo, het was gezellig, maar tot (n)ooit weer ziens! Voor nu is het weer even genoeg geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten