De I van... Ingeving

Soms weet je het als (beginnend) schrijver gewoon niet meer. Je hebt alles goed uitgedacht, denkt dat je je personages goed genoeg kent om hen alles te laten vertellen wat ze willen en je hoopt dat ze zich gedragen zoals jij ze in je hoofd ziet.

En dan tóch... je bent aan het schrijven, en in ene gaat het niet zo soepel meer. 

Je merkt dat je alles toch niet zo goed in je hoofd hebt zitten en daardoor gaat het schrijven wat stroever dan normaal. Je komt er misschien wel achter dat een van je plotlijnen niet zo soepel loopt als op papier uitgetekend, en je begint te malen. 

Je pakt al je papierwerk erbij, je gaat je gedachten stuk voor stuk na. Je sluit je op in een rustige ruimte om beter naar je personages te kunnen luisteren. Je werkt tot diep in de nacht door en door aan al je hersenspinsels. Het lukt gewoon niet. Je weet absoluut niet hoe je bepaalde dingen helder kunt krijgen in het verhaal van de stemmen in je hoofd, je snapt niet meer welke kant ze op willen en je kamer vult zich langzaamaan met proppen. Je weet het zeker. Je verhaal begon zo goed, maar is eigenlijk helemaal niet zo goed als dat je had gedacht. Het is een en al prut, het klopt voor geen meter en niemand zal het ooit willen lezen omdat het gewoon zo brak in elkaar is gezet.

Voordat je ten onder dreigt te gaan aan de papierproppenzee en wegkwijnt onder invloed van een eigen bedacht mantra - alles is prut, ik stop ermee -, voel je ineens een klik. Je hoort een rinkelend belletje in je hoofd, en er verschijnt een brandend peertje boven je lijf. Het felle licht verblindt je even, maar zodra je ogen eraan gewend zijn, kun je wel gillen van geluk. Je weet precies hoe laat het is:

Je hebt die ene geweldige Ingeving!

Je krabbelt zo vlug als je kan die ingeving op. Plotseling voel je het, die enorme adrenaline-rush die door je lichaam raast, je ledematen laat tintelen en je vingers laat jeuken, erger dan ooit. Je weet weer precies hoe je verder moet schrijven. De stemmen van je favoriete karakters gillen om het hardst, feesten in je hoofd om het feit dat jij hen EINDELIJK begrijpt, terwijl jij je probeert te focussen. Je werkt je plotlijn opnieuw uit, de gaten opvullend met de ingeving die je hebt gehad. Je hoofd vult zich met nieuwe beelden die je eerder niet helder voor de geest kon halen, of die je nog nooit eerder hebt gezien. De nieuwe ideeën komen sneller uit je handen dan ooit. Alles lijkt te kloppen. Misschien vind je later nog een plothole, maar je weet nu dat er lichtmomenten zijn. Dat je opeens weer zo'n helder moment kunt krijgen waarmee je alles kunt oplossen. Alles valt als een puzzel in elkaar. Je weet weer precies waar je mee bezig bent. Je weet weer hoe je je eigen fictieve team aan het werk kunt zetten, hoe je beter met je karakters kunt communiceren en je omarmt ze nog eens stevig.

Al die tijd dat je zo druk bezig was met plannen, was je zo gefocust op de dingen die je wél wist, dat je niet zag dat je iets gigantisch miste. De puzzel klopte niet, tot je tijdens het opruimen van de "rotzooi van dat prutverhaal" dat ene stukje tegenkwam waarvan je eerst niet eens wist dat je het kwijt was. 

Plotseling heeft je hele verhaal weer zin!

Zo'n ingeving kreeg ik zelf van de week. Ik merkte dat ik het vele schrijven heerlijk vond, maar tegelijkertijd ging het gewoon veel te langzaam. Voor mijn gevoel was ik aan de ene kant goed bezig, aan de andere kant begon het verschrikkelijke monster in mij te schreeuwen: "Alles is prut. Alles kan gedelete worden, vernietigd. Stop er maar mee, het is zinloos." Of het het monster van de zogenaamde "Hellweek" is van NaNoWriMo, ik heb geen idee. In ieder geval ben ik blij dat ik tijdens het "opruimen" van mijn plotlijn (en van het huis, want tijdens het afwassen en stofzuigen kreeg ik ineens dat Eureka!-moment) dit idee kreeg waar ik onbewust al zo lang naar op zoek was. Het monster wordt steeds stiller en ik zie en hoor opeens zoveel meer. Plotseling vallen er meerdere dingen op hun plaats waar ik ze eerder niet voor mij zag, en een nieuw personage kwam zich aan mij voorstellen. Een ander bijpersonage heeft een heel andere rol gekregen dan ik voor hem in mijn hoofd had, waarvan ik eerder echt had begrepen dat dát zijn rol was, maar ik had gewoon beter moeten luisteren. Minder plannen, en beter luisteren.

Dat zijn de twee dingen die ik de komende dagen nog meer ga doen. Wie weet welke ingevingen ik nog meer ga krijgen!

*meer hierover in mijn komende Writing Wednesday!*