De I van... Idolen (fictief)

Ik wilde het vandaag over enkele van mijn idolen hebben... maar terwijl ik bezig was met het schrijven van deze blogpost, kwam ik erachter dat ik meerdere groepen idolen heb. Echte idolen, in de vorm van auteurs, acteurs, bands. En fictieve idolen: personages die mijn hart hebben gestolen, puur door wie ze zijn op papier. Die fictieve idolen kan ik ook weer onderverdelen in diverse takken (bijvoorbeeld: de knapste idolen, de slimste idolen, de beste-vrienden-voor-het-leven-idolen, en rolmodel-idolen)
In de toekomst zal ik ook mijn andere (echte) idolen toelichten, maar voor vandaag heb ik ervoor gekozen om het over de fictieve rolmodel-idolen te hebben. Ook omdat ik zin had om over iets te fangirlen, maar dat terzijde.

Mijn idee van fangirlen:
Gek doen, dansen, kreetjes slaken bij het zien van geweldige boeken met fantastische personages die je eindelijk aan je leeswereld toe kunt voegen, met verhalen waarover je het dagenlang, misschien wel maandenlang kunt hebben. Hopeloos en smachtend wachten op een eventuele verfilming of gillen bij het voor de zoveelste keer starten van de dvd thuis. Hopen op die ene kus tijdens het lezen, waarvan je weet dat ie al gaat komen of waarop je gewoon al vanaf het eerste boek zit te wachten, de emoties voelen van de personages die stuk voor stuk een stukje van je hart innemen en je beste vrienden voor altijd worden; die je misschien soms eens goed de waarheid wil vertellen en ze tegelijkertijd wil knuffelen om ze vervolgens nooit meer los te laten.

Ja, zo reageer ik dus dagelijks op een ontmoeting met mijn favoriete personages, of het nu in films is of in een boek. Zodra ik er maar iets over hoor, heb ik de neiging er over door te blijven praten, ik praat thuis over personages en boeken tot ze er gek van worden, en bij het zien van een film schiet ik vol bij letterlijke en mooie quotes die ze hebben gebruikt in de film.
Yep. I'm a fangirl and proud of it!

Ik heb op dit moment enkele fictieve idolen die ik echt waardeer om wie zij zijn en om wat ze kunnen, waar ze voor staan. Neem bijvoorbeeld Jem Carstairs en Magnus Bane, uit The Infernal Devices van Cassandra Clare. 

Jem is een rustige jongen, die houdt van viool spelen, maar ook met enkele problemen te kampen heeft waar hij zich niet door laat inpakken. Hij wilt zijn leven leven zolang het kan, op de manier die hij nu voor zich gekozen heeft, en hij is loyaal naar zijn parabatai (en zeer goede vriend) Will Herondale. Af en toe zelfs iets te loyaal voor mijn idee, maar hoe beter ik hem leerde kennen, hoe meer ik die loyale kant van hem begon te waarderen.

Magnus durft gewoon zichzelf te zijn, met zijn raadzame en soms strenge adviezen, is recht voor z'n raap en weet wat hij wil. Verder maakt het hem niet uit wat anderen van hem vinden, hij is wie hij is en mensen moeten dat maar accepteren, anders is het jammer. Toch heeft hij ook echt zijn zorgen wel, maar hij weet die altijd zo mooi te verwoorden, dat het soms lijkt alsof hij er zelf op dat moment ook een leer uittrekt voor zichzelf en daarmee met de beste oplossing voor hemzelf komt.

Ook Mia Robbins uit Ik Wist Het van Chantal van Gastel is een van mijn grote rolmodellen sinds ik dat boek gelezen heb. Het is een vrouw die weet wat ze wil, ondanks dat ze heel wat kritiek te verduren krijgt met haar plannen voor haar leven. Toch zet ze door, omdat ze sterk het gevoel heeft dat ze het echt wel kan redden en dat ze goed is in wat ze doet. Ze vecht voor haar droom, en daar heb ik zeer diep respect voor. Ze laat zich niet klein krijgen door wat iedereen ook zegt, ook al kwetst het haar natuurlijk wel, maar ze blijft knokken. En ze blijft dromen, zelfs als haar droom al is uitgekomen.

Deze personages en nog tal van andere personages mogen dan misschien alleen op papier bestaan, opgebouwd uit letters, komma's en punten, alinea's en andere leestekens... Voor mij voelen ze echt. Zodra ik een boek lees waar zulke sterke karakters in tevoorschijn komen, leef ik met ze mee. Ik voel wat zij voelen, ik hoor wat zij horen en ik denk met ze mee. Als ik dan even niet kan lezen, probeer ik nog steeds met ze in contact te komen, door verder na te denken over het verhaal. Hoe zal het verder met ze gaan? Hoe gaat het nu met ze? Zullen zij nu ook aan het nadenken zijn over wat ze nog mee zullen maken? En heel soms denk ik wel eens de onmogelijke vraag: "Zullen zij ook net zo aan mij denken als ik aan hen?"

Echt goed beschreven en doorleefde personages blijven mij zeer lang bij. Ze inspireren mij, ze hebben mijn respect verdiend en zijn een deel van mij geworden, alleen maar door het lezen van hun letters en gedachten. Het zijn echte vrienden van mij geworden, echte vrienden op papier. Net zo echt als mijn echte vrienden echte vrienden van mij zijn geworden in ons eigen leven van vlees en bloed. Voor mij voelt het hetzelfde en ik denk dat ik deze gevoelens nog lang zal houden tijdens het lezen van geweldige boeken. En ik zal er zeker van blijven genieten!