woensdag 22 oktober 2014

Writing Wednesday - Vertrouwen in mijn personages

De afgelopen week ben ik niet zo heel druk geweest met schrijven. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik ben er op een andere manier mee bezig geweest. Ik ben gewoon de muziek gaan luisteren die ik al weken luister, op zoek naar een punt van herkenning, het moment waarop ik ontbrekende dingen in het verhaal zou zien.
Ik kreeg namelijk steeds meer het gevoel dat ik het allemaal niet goed kon verwoorden, ik durfde haast geen enkel woord meer op te schrijven. Soms heb ik dat wel eens, dan zie ik zoveel, en dan wil ik zoveel delen op papier, maar dan klap ik gewoon dicht.
En toen waren daar Rosa en Daan. En Jim. Mijn personages waren weer kraakhelder en lieten voelen dat ze nog steeds vertrouwen hadden in mij en mijn rol als verteller. Er vloeiden enkele scenes zo mijn hoofd in, ik schreef vlug wat kernwoorden op en vond via deze weg mijn durf voor het schrijven weer terug. 

Jim probeerde mij echter af te leiden van de dingen waar het eigenlijk om ging, door over andere dingen te beginnen, vreemde beelden mijn hoofd in te sturen of mij gewoon alleen met een scheve grijns en donkere twinkelogen aan te staren. Ik kreeg er een beetje een dubbel gevoel van, eerlijk gezegd... Al weet ik nu beter hoe hij in elkaar steekt, mede dankzij Rosa en Daan, ergens blijft dat ene gevoel over hem aan mij knagen. Toch vind ik het fijn om dingen over hem te weten te komen, hoe moeilijk dat ook is, want ik blijf hem een boeiend personage vinden en ergens denk ik ook dat die dubbele gevoelens niet geheel aan hem te wijten zijn. We zullen zien.

Gelukkig laten Rosa en Daan mij zo af en toe ook zien hoe Jim is in hun leven, hoe zij hem ervaren, en zo plaats ik steeds weer een stukje op de goede plek in de grote warboel van de puzzel. Zij gaan hun eigen gang, maar houden ondertussen een oogje in het zeil, voor het geval het weer uit de hand loopt met Jim.
Daar komt nog bij dat ik nu ook doorheb dat Jim niet in zijn eentje handelt. Hij is niet in zijn eentje zo erg veranderd in iemand die hij eerder nooit was. Hij heeft "hulp van buitenaf". Die hulp had ik eerder wel in een scene gezien, maar ik wist niet dat het misschien wel eens een van die missende stukjes kon zijn in mijn plotlijn. Het geeft een duidelijker beeld van Jim, ik geloofde namelijk eerder echt niet dat hij echt zo was veranderd uit zichzelf. Daar had hij helemaal geen reden toe. Zijn leven was goed, zijn relatie met zijn zus was een typische broer-zussenband, en hij was prettig in de omgang. Nu weet ik ook al langer dat hij zijn hele leven al met iets worstelt, net als zijn zus, maar ik dacht echt dat hij dat stukje had verwerkt, een plekje had gegeven. Zijn ouders zijn er altijd voor hem geweest en hij had genoeg mensen bij wie hij terecht kon als hij wilde praten. Maar Rosa zou Rosa de goede zus niet zijn, als zij hem niet stiekem in de gaten zou houden. In een momentje samen met Rosa heb ik dan ook op haar hart gedrukt dat ze voorzichtig moet zijn, en tot nu toe lijkt dat goed te gaan. Als ze maar goed uitkijkt, want dat ene "akkefietje" tussen haar en haar broer ben ik nog niet vergeten.

Tussen Rosa en Daan schommelt het. Ze proberen het een plek te geven dat ze niet altijd samen kunnen zijn, op welke manier dan ook, maar stiekem zouden ze dat wel willen. Op welke manier dan ook, want ze kunnen gewoon niet zonder elkaar. Zodra ze uit elkaar getrokken worden, is het alsof ze een stuk van zichzelf kwijtraken. Alsof hun ziel een stukje afsterft. Samenzijn heeft alleen precies datzelfde effect. Nee, hun leven is niet makkelijk, dat zie en ervaar ik ook gerust wel. Mijn hart doet dan ook een beetje zeer als ik een van hun kwijtraakmomenten beleef, terwijl ik ze ook juist samen wil zien. Er is nog wel een manier voor hen om samen te zijn zonder pijn, en dat is in hun dromen. In hun dromen is alles anders. In hun dromen zijn zij anders, en dan is alles goed. Misschien dat ik hun dromen ook maar eens op papier ga zetten, om zo een diepere betekenis van hun band te achterhalen en te zien of ik ze niet een handje kan helpen. Dit betekent dus niet direct dat ik die dromen ook daadwerkelijk ga verwerken in het verhaal, maar het kan wel een goed steuntje in de rug zijn in mijn poging mijn personages nog dat ene stukje beter te leren kennen.

Ik merk wel dat ik in mijn slaap veel verwerk over hen. Ik schrik regelmatig wakker, mijn hand al uitgestrekt naar mijn telefoon om dingen uit mijn droom vast te leggen, waar ik later dan mee verder kan. Ik weet niet waarom mijn dromen zo werken, maar zolang ze mij helpen om via die weg nog beter in contact te staan met mijn personages, laat mij dan maar dromen, hoor! Geen enkel probleem :)

Op naar de volgende dromenserie, op naar de volgende nieuwe ontwikkelingen en misschien wel naar die ene oplossing voor Rosa en Daan, maar ook voor Jim. Want ik geloof nog steeds niet dat hij echt zo wilt zijn zoals hij nu is. Nu zij drieën mij het vertrouwen hebben gegeven dat ik echt de juiste verteller ben, zal ik hen nu vertrouwen dat ze mij die woorden en gevoelens geven die ik nodig heb om hun stem te laten klinken op papier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten