zaterdag 18 oktober 2014

Waaibomendag

Afgelopen nacht had ik het maar druk met slapen. Als in: niet slapen. Ik was bezig met te gaan slapen, weer om te draaien en opnieuw in slaap te vallen, en gewoon mijn ogen te sluiten en naar dromenland te vliegen.
Maar ik kreeg de slaap gewoon niet te pakken. Iets wat ik best vervelend vond, want ik ging al redelijk laat slapen voor mijn doen, en ik heb echt zo'n 7 tot 8 uur nodig per nacht, als ik geen zin heb om mijzelf de volgende dag door te slepen. Hoe het toch kwam dat ik zo onrustig was... Nou, dat zal ik jullie vertellen:

*ritsel, knisper, fluister*

Vanmorgen deed ik de gordijnen open, keek naar buiten en zag de bomen naar mij zwaaien. Nu doen ze dat natuurlijk wel vaker als het waait, maar vandaag was het anders. Ze zwaaiden mij tegemoet, probeerden mij naar buiten te lokken.
Terwijl ik mijn fiets pakte om een paar boodschappen te halen, hoorde ik de bladeren aan hun takken ritselend fluisteren. Een woord dat steeds herhaald werd, opnieuw, opnieuw en opnieuw.
In het begin begreep ik het niet, ik hoorde het niet goed en ging gewoon mijn gang. Sprong op de fiets, en fietste naar de supermarkt. Hetgeen wat de bladeren eerder nog zacht hadden gefluisterd, klonk nog steeds, maar nu iets harder. Ik verstond alleen de woorden die klonken als "waai" en "dag". Ja, mooie bomen, het is inderdaad een dag vol gewaai, dacht ik bij mezelf.
Op de terugweg reed ik door de laatste grote bomenlaan hier in het dorp, op weg naar huis, toen de bladeren hard begonnen te kraken, alsof ze hun nerven lieten knakken en scheuren; ze trokken hun stelen los van hun takken, en zweefden mij vervolgens de laatste paar meters achterna.

Mijn nieuwsgierigheid was intussen flink aangewakkerd door de vreemde fluisteringen, zwevende bladeren en stemmen in de lucht, en ik besloot vanmiddag nogmaals op de fiets te stappen en naar dé plek te fietsen, die perfect zou zijn om eens goed naar deze zachte ritselingen te kunnen luisteren. Het bos, natuurlijk! Gelukkig is er hier een in de buurt en ik kon niet wachten tot ik het bos in kon rennen (niet dat ik dat echt heb gedaan) om de bomen eens te knuffelen (wat ik ook niet heb gedaan, echt niet) en te vertellen dat ik dolgraag naar ze wilde luisteren. Mijn fiets stalde ik vlug in de daarvoor bestemde plaats en ik liep door de felle herfstzonnestralen naar de ingang, over de grote brug die toegang verleent tot het "grote woud" en sloot mijn ogen. Ik volgde de zacht knisperende bladeren, liep de fluisterende stemmen achterna tot ik eindelijk op een open plek precies hoorde wat de bomen mij al die uren vandaag al duidelijk wilden maken:

Waaibomendag...

"Waaibomendag."
Nu verstond ik eindelijk wat ze al de hele dag hadden proberen te vertellen. Het is herfst, en dit seizoen zit volgepland met deze dag. Waaibomendag. Een woord waarbij ik aan vroeger moet denken, toen ik als klein meisje (nu stiekem nog steeds) verzot was op alles wat met Winnie de Poeh te maken had. Ik keek een videoband vol over deze lieve beer keer op keer bij opa en oma (de "film" van toen is nu te vinden onder "The Mini Adventures of Winnie the Pooh), later volgde ik ook de nieuwe tv-serie. En nu ik volwassen ben, moet ik bekennen dat ik ook nog twee extra dvd's, naast die originele van vroeger, over Winnie de Poeh en zijn vrienden in de kast heb staan. (voor de nieuwsgierigen onder ons: Teigetjes Film en Poeh's Lollifanten Film).
Waarom ik nu plotseling over Winnie begin: hij was degene, samen met zijn beste vrienden, die mij vroeger hebben laten zien wat Waaibomendag precies was. Ik was dol op dat stukje. Een avontuur wat vertelt over een winderige dag, ook wel Waaibomendag of Windsday genoemd, en waarin Poeh over de bladzijden van het boek wordt geblazen, samen met alle letters, en op den duur Knorretje tegenkomt; dan worden ze samen weggeblazen, zo tegen het huis van Uil op. Oh, de jeugdherinneringen! Heerlijk! Ik voelde mij vanmiddag echt weer een beetje zoals toen. Het liefst had ik ook nog een potje "Poeh-stokjes" gespeeld - je gooit aan de ene kant van de brug een takje of bijvoorbeeld een dennenappel in het water, en degene van wie het "stokje" als eerste aan de andere kant vanonder de brug weer tevoorschijn komt, heeft gewonnen -, maar het water stond stil onder de bruggetjes, ondanks de wind...

Wijze woorden van Poeh, een kop thee en een zelfgemaakt banaan-havermout-rozijnenkoekje!

"Maar waarom heb je afgelopen nacht niet geslapen dan?"
Nou, ik ben zelf vaak drukker wanneer er wat meer wind op komst is, dus ik denk zomaar dat ik het onbewust al had aangevoeld dat het vandaag zulk weer zou worden! ;)
Ja, ik heb genoten van Waaibomendag vandaag. Het was dan nog niet zo super stormachtig als een echte fikse herfststorm, maar hier in de omgeving kwam het er wel even bij in de buurt voor mijn gevoel :)


Hebben jullie ook genoten van het mooie weer vandaag?


Geen opmerkingen:

Een reactie posten