dinsdag 26 augustus 2014

Persoonlijk - Welcome back, Ivette!

De laatste tijd heb ik het best druk gehad. Voornamelijk in mijn hoofd. Ik probeerde het aan de kant te zetten, maar dat lukte niet. Ik wist niet goed waar ik was, om het zo eens te zeggen. 
Sommige situaties die mensen meemaken in hun leven, kunnen enorme gaten en scheuren in die mensen slaan. Gaten die niet makkelijk te repareren zijn. Scheuren die zo ver lijken door te gaan dat iemand op instorten zal komen te staan. Natuurlijk heeft dat soort schade een verwerkingsperiode nodig, en zal er altijd wel een stukje van te zien zijn, dat is logisch. Zodra het weer gefixt is, kun je gewoon weer verder. Maar soms is daar gewoon echt hulp van buitenaf voor nodig. 
Ik heb zelf ook enkele gaten en scheuren opgelopen in mijn leven en ik dacht destijds dat ik er goed mee omging. Ik heb met meerdere partijen gesproken, oefeningen gedaan, dacht dat ik daarmee alles weer "gemaakt" had. 
En toch... Toch was ik door de jaren heen een heel andere Ivette geworden. Een Ivette waarvan ik eerder niet doorhad dat dat niet de echte Ivette was, maar waarvan ik jarenlang dacht dat ik die persoon wel was. Heel jammer eigenlijk, want daardoor liet ik veel liggen. Liet ik mijzelf eigenlijk barsten. Er is niets ernstigs gebeurd hoor, de laatste tijd, laat ik dat gelijk even duidelijk maken. Maar ik was niet meer happy met wie ik was. Ik gaf iedereen daar de schuld van, zonder mijzelf ook eens recht aan te kijken en eens tegen mijzelf te zeggen: "Waar ben je eigenlijk mee bezig? Wie ben jij?"

Mijn nieuwe sjaaltjes :)
Ik had het niet door. Ik voelde wel dat het niet goed ging, dat ik weer afzakte, maar ik bleef volhouden dat er niets aan de hand was. Tot ik brak, op het moment dat heel lieve mensen mij erop wezen dat ik echt hulp nodig had en ik mokkend besloot aan mezelf te gaan werken. Want: "Het lag toch niet aan mij en ik kan niet veranderen, maar laten we eens zien wat er uit komt."
Uiteindelijk heb ik meerdere keren met iemand gesproken, en heb ik ook hulp gehad vanuit een hoek waar ik echt nooit aan gedacht had, waarvan ik nooit had durven hopen dat het zo'n keerpunt voor en in mijn leven kon zijn. Een paard heeft mij laten inzien waarom ik reageerde zoals ik reageerde. Waarom ik mijzelf op de manier opstelde zoals ik mij opstelde. Ik heb mijzelf in een tijd dat ik het moeilijk had zo veranderd, zo onherkenbaar veranderd, dat ik het nu gewoon niet doorhad dat ik op een bepaalde manier overkwam op mensen, terwijl ik juist niet op die manier over wilde komen. Zo was en ben ik helemaal niet, ik ben anders! En toen ik het eenmaal doorhad, bleek dat het paard gewoon naast mij kon staan, wat hij eerder niet kon, en respect voor mij had. (Ik ben niet zo'n paardenmeisje en ik vond het echt eng om in een bak te staan met het paard, om te zien hoe hij op mij zou reageren, en daarom vond ik het eind van die oefening ook zo bijzonder). 
Die ervaring is echt een ware eye-opener voor mij geweest, en zeker een gebeurtenis waar ik nog vaak aan terug zal denken.

De Ivette die ik hiervoor ben geweest, was best gesloten. Ze was alleen open naar mensen die ze echt vertrouwde en bij wie ze zich op haar gemak voelde. Ze dacht dat ze gezien werd, maar ze was eigenlijk maar een soort van muurbloem, maar dan wel zo'n bloem die echt helemaal in het niets opging in die muur. Gewoon compleet onzichtbaar. Daar heeft ze zo haar redenen voor gehad, maar op dat moment vond zij het prima zo. Ze dacht dat ze zo was zoals ze was, geworden door de dingen die gebeurd waren en niet meer terug te veranderen in die vrolijke meid, die stiekem dol was op meidendingen doen en het doen van dingen waar ze plezier in had. Ze dacht echt dat ze nooit meer zou kunnen worden als het meisje in haar hoofd, die ze graag had willen zijn. Ze dacht dat dat allemaal kapot was gemaakt. Maar dat had ze verkeerd.


Ik ben er weer. Ik geniet weer van de dingen die ik echt leuk vind, dingen die mij inspireren, ik trek er weer vaker op uit en ik zit gewoon veel beter in mijn vel. De dingen die zijn gebeurd zijn gebeurd, en ik zal ze altijd nog een stukje met mij meedragen, want verleden vergeet je niet. Maar ik laat mijn leven niet meer beheersen door de dingen die toen zijn gebeurd en die mij toen zo hebben veranderd. De gesprekken en het paard hebben mij dat laten inzien, ik mag echt zijn wie ik werkelijk ben, en daar mag ik trots op zijn! Ik mag vrouwendingen dragen zoals sjaaltjes en nagellak en ik mag weer leuke meidendingen doen. Ik hoef mij niet te verstoppen omdat ik denk dat dat beter is. 
Ik mag er zijn zoals ik ben en dat is goed genoeg! :)

2 opmerkingen:

  1. Wat een prachtig stukje heb je dit keer geschreven.
    Je hebt me vele berichtjes gestuurd, maar had nog niet gehoord dat je deze vorm van 'therapie' hebt gedaan.

    Ik heb wel eens gehoord dat paarden in je ziel kunnen kijken en zien wie je echt bent.
    Zelf ben ik wel een paardenmeisje en uit ervaring kan ik zeggen, dat ze jou emoties vaak weerspiegelen. Of je nu bang, verdrietig of juist vrolijk bent, dat maakt niet uit.
    Ze hebben niet veel nodig om te weten, hoe jij in elkaar zit.

    Een mooi voorbeeldje hoe je kan zien hoe de ruiters zijn is bij cross-country. (Paard en de ruiter rijden over een open stuk veld of weiland en daarin staan 'natuurlijke hindernissen' opgesteld). Als het paard weigert om over 1 van die hindernissen te springen heb je twee basis reacties van het paard.
    Hij/zij blijft staan, of rent weg. Blijft het paard staan, dan zoekt de ruiter de fout van de weigering bij zich zelf. De ruiter was te onzeker, heeft de galopsprongen verkeerd berekent. De hindernissen nemen ze samen, door samen te werken.

    Gaat gaat het paard er vandoor, dan krijgt het paard op zijn donder. De ruiter vind dat het niet zijn schuld is en legt alles bij het paard. De ruiter zal er alles aan doen dat het paard springt, maakt niet uit hoe. Het enige waar hij/zij aan moet denken is de goede kant op te gaan en op het juiste moment in de beugels te gaan staan. De rest is voor het paard.

    Hoop dat je wat aan deze vorm van therapie hebt. Misschien over een paar maanden weer, gewoon om te kijken of je bent geworden wie je was, of wilt zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn dat je terug kan genieten want je bent jezelf sneller verloren dan je denkt...Geniet maar van wat jij graag doet...☺

    BeantwoordenVerwijderen