Jullie komen allemaal aan de beurt, echt waar!

Soms vraag ik mij wel eens af of er niet van die handigheidjes bestaan om de gedachten in je hoofd even tot stilte te manen. Niet in de negatieve gedachten-sfeer, maar in de schrijfsfeer.
Tegelijkertijd weet ik ook dat het lastig is om mensen de mond te snoeren die graag hun verhaal kwijt willen, en weet ik dat het ergens dus eigenlijk onmogelijk is om hen dan stil te krijgen.

Ik ben nog altijd bezig met mijn NaNoWriMo-project, maar daarbij loop ik op het moment zo'n beetje vast.
Daarnaast krijg ik af en toe een glimp te zien in mijn hoofd van mijn dystopia-verhaal, zie ik soms een dagje in het leven van de tieners waarmee ik ook ooit een begin heb gemaakt om hun avonturen op papier te krijgen, én een nieuw verhaal trekt aan mij. Een verhaal voor iets jongere mensen, maar toch.
Het is wel weer een nieuw verhaal. Alweer. En ik weet soms gewoon niet meer waar ik moet beginnen om al die stemmen op papier te krijgen.
Schreeuwt de een, dan huilt de ander dat hij of zij te weinig aandacht krijgt; dan lacht de een als ik bezig ben met een plotlijn goed verwoord te krijgen, en dan breekt er ergens anders een gevecht uit tussen diverse personages uit verschillende verhalen, omdat zij allemaal vinden dat ze mijn aandacht verdienen.

En natuurlijk verdienen zij die aandacht! Alleen zou het soms zo fijn zijn als zij netjes op hun beurt konden wachten. Maar ja, het is net als bij echte mensen: of ze krijgen het idee dat ze in de verkeerde rij zijn gaan staan, ze dringen voor, of ze lopen boos weg omdat ze vinden dat het te lang duurt. *zucht even heel diep* Het leven van iemand die graag schrijft gaat niet altijd over rozen! Laten we het daar maar op houden.
Ik probeer mijn weg te vinden en elk van mijn geliefde personages aan het woord te laten; misschien ben ik wel gewoon zo'n persoon die niet aan een verhaal tegelijk kan denken. Ik wil met hen allemaal in gesprek, ik wil al hun levens zien, tot in detail! Dat laatste punt kan ik nog enigzins iets naar de achtergrond verschuiven gelukkig, want ik weet ook dat details pas later van belang zijn. Eerst moeten al die verhaallijnen kloppend zijn, op die manier dat je er wel mee aan het werk kunt.
En zo dobber ik voort en voort. Vandaag ben ik wat met het plot bezig geweest van mijn nieuwe idee, puur omdat ik wel wíl schrijven. Ik hoop wel dat die blokkade snel weggevaagd wordt bij het verhaal waarmee ik al zo ver ben... Die eeuwige writers' block... Helaas kom ik die vast nog wel vaker tegen in de toekomst. Maar ik blijf proberen. Ooit zal het mij lukken al mijn verhalen af te krijgen! Stuk voor stuk. Ik moet gewoon wat meer geduld hebben.

Vanavond mijn hoofd maar eens leegmaken tijdens het bereiden van een prei-taart (ik vind het steeds leuker om in de keuken te staan!), en het ebook uitlezen waar ik in bezig ben!
Even niets, even relaxed. Misschien krijg ik daar wel weer nieuwe ideeën van, nieuwe beelden in mijn hoofd zodat ik alles weer iets helderder voor mij zie en weer een stukje op weg kan met mijn schrijfwerk.

Mijn personages... ik vind ze heel lief, leuk, grappig, soms een tikkeltje arrogant en brutaal, maar ook zij zijn maar levende wezens in mijn hoofd, waar ik aandacht en tijd aan wil en moet besteden. Een soort van mijn eigen "kinderen", om het zo maar te zeggen. Met kinderen moet je ook geduld hebben, en zo is het ook maar net met die fijne, levende wezens in mijn hoofd.
Ooit zullen ze volwassen zijn en hun eigen weg kunnen vinden, maar tot die tijd hebben zij mij daar nog bij nodig. Gelukkig maar, want ik vind schrijven veel te leuk!
En stiekem zal ik ze veel te veel gaan missen als ze dan eindelijk uitvliegen...