Solving the Maze was supposed to be the end. No more puzzles. And no more running. Thomas was sure that escaping meant he would get his life back. But no one knew what sort of life they were going back to...
Burned and baked, the earth is a wasteland, it's people driven mad by an infection known as the Flare.
Instead of freedom, Thomas must face another trial. He must cross the Scorch to once again save himself and his friends...
Nu ze zijn ontsnapt uit de Maze, met behulp van hun redders, zijn Thomas en zijn vrienden ervan overtuigd dat het experiment van Wicked is afgelopen. Maar niets is minder waar. Ze komen terecht in een gebied waar een ziekte rondwaart dat mensen tot waanzin leidt.
De Gladers komen erachter, na een afschuwelijke ontdekking over hun redders, dat Theresa verdwenen is. In haar plaats "verwelkomen" zij een nieuwe jongen in hun groep, Aris. Na een aantal chaotische momenten komen ze erachter dat iemand voedsel heeft gebracht, terwijl de deuren nog altijd dichtgehouden worden met grote kettingen, en zit er een man op hen te wachten. Hij besluit pas te gaan praten als hij vindt dat het zijn tijd is om te praten. Na veel ongeduld van de jongens begint hij zijn verhaal, over het gebruiken van een deur naar buiten, die later zal verschijnen op een vast tijdstip, dat ze op zoek moeten gaan naar het licht en een tocht moeten ondernemen waar zij op het eind genezen zullen worden van de Flare; de ziekte die mensen tot waanzin leidt. Zij zijn namelijk allemaal dragers van deze ziekte. Als zij deze tocht niet gaan beginnen, sterven ze sowieso. Met kans op genezing gaan ze op pad, in de hoop dat hun avontuur snel ophoudt.
Ik vond dit boek erg teleurstellend. Ik had misschien wel hoge, te hoge verwachtingen na het lezen van The Maze Runner. Dat boek hield mij geboeid, ik wilde weten wat er verder ging gebeuren met de personages. Dit gevoel heb ik tijdens het lezen van The Scorch Trials helemaal niet gehad.
Ik ergerde mij juist steeds vaker aan bepaalde personages en er vond veel herhaling plaats. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het fijn als ook in een boek het normale leven wordt beschreven, de dagelijkse dingen zoals slapen, koken, ga zo maar door. Maar in dit boek werd er erg veel geslapen, om maar iets te noemen. Dit haalde voor mij de vaart uit het verhaal.
Ook vond ik de vijanden erg ver gezocht in dit boek. Het was of er op den duur meer vijanden verzonnen waren om de personages een langere reis te laten maken, wat voor mij niet had gehoeven, want de reis op zich was voor mij ergens toch wel het punt waardoor ik door bleef lezen. Wel met tegenzin, maar ik wilde ook weten waar het verhaal naartoe zou gaan. Ook vond ik het jammer dat Thomas achter Theresa aan bleef lopen, hoe zij hem ook behandelde. Op die momenten leek hij zijn andere vrienden te vergeten, terwijl hij met hen juist een band begon op te bouwen.
Het verhaal was op sommige punten vaag, en het geweld vond ik ook niet altijd nodig. Geweld is niet perse die factor dat een verhaal spannend maakt.
Ik heb dit boek met moeite gelezen, in 2 dagen tijd, dat dan weer wel. Maar dat kwam meer omdat ik hem uit wilde hebben. Het boek heeft 2 jaar in mijn kast gestaan, en ik heb het nu puur uitgelezen omdat ik vond dat ik dat het boek verschuldigd was. Maar ik had liever een ander boek gepakt.
The Maze Runner was een erg goede start van een serie, maar na het lezen van dit tweede deel ben ik helaas afgehaakt.
Er zijn meer dan genoeg goede reviews over dit boek te vinden, dus er zijn ook mensen die wel genoten hebben van dit boek! Gelukkig maar, want de schrijver heeft er wel aan gewerkt en dat mogen we ook zeker niet vergeten! Misschien paste ik gewoon niet in de doelgroep :)
Uitgeverij: Chicken House
ISBN: 9781906427795
Mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderen