dinsdag 28 januari 2014

Moedig zijn zit in jezelf

Inspiratie. Soms heb je het, soms ben je het kwijt. Maar eigenlijk is het er altijd. Het is alleen net hoe je ermee omgaat. Of je er voor open staat; of je moedig genoeg bent om de woorden te laten stromen die in je zitten, schreeuwend om aandacht en om losgelaten te worden.
Ik merk zelf dat ik veel lekkerder schrijf als ik bulk van de inspiratie dan wanneer ik dit niet doe, maar dat is logisch denk ik. Met inspiratie weet je precies waar je naartoe werkt, hoe je het allemaal wilt hebben, precies zoals je het in je hoofd hebt. Met inspiratie durf je veel meer.
Zonder inspiratie gaat dit minder makkelijk, bij mij dan tenminste. Ik drijf op dat soort momenten geregeld weg, ben makkelijker afgeleid door dingen, ben er niet helemaal bij.
In het begin ergerde ik mij hier ontzettend aan.
Een schrijver hoort altijd schrijfzin en inspiratie te hebben!
Dat dacht ik altijd tenminste. Tja... niet dus. Elke schrijver heeft wel eens een dag waarop misschien maar één zin wordt geschreven, omdat het op dat moment gewoon niet wilt lukken. De woorden willen er niet uit, vormen zich nog een te grote warboel in je hoofd om er überhaupt iets zinnigs van te maken. Ze klinken gewoon niet goed.
Het is niet iets om je voor te schamen, het is normaal. Niemand is perfect en dat is juist goed. Zo leer je jezelf beter kennen, waardoor je de volgende keer misschien moedig genoeg bent om toch, tegen je onzekerheden in, alles te schrijven of te zeggen wat je wilt.

Om mijn inspiratie draaiende te houden, ben ik altijd op zoek naar nieuwe, energie-opwekkende en knallende inspiratie om mijn (schrijf)radartjes in mijn hoofd draaiende te houden. Uit muziek haal ik veel inspiratie, bijvoorbeeld door te luisteren naar Imagine Dragons of muzikale soundtracks (hiermee bedoel ik de originele soundtracks, niet de soundtracks waarop alleen de grote hits staan, om het zo te zeggen).
Ook films kunnen mij inspireren tot het schrijven van bepaalde scenes of het uitwerken van personages.
En inspiratie krijg ik onder andere ook door veel te lezen. Heel veel te lezen.

In elk verhaal, hoe ze ook soms op elkaar mogen lijken, zit een bron van inspiratie. Ik vraag mij wel eens af hoe bepaalde auteurs op bepaalde situaties komen, hoe diep ze zelf in de boeken zijn gedoken om tot briljante scenes te komen. Maar misschien zat het allemaal wel allang in hun hoofd? Daar zal je niet gauw achter komen, ja, of je moet het de auteur zelf vragen natuurlijk!
Helaas is dit bij mij niet elke dag het geval, dat ik een auteur spreek, haha! Naja, mijn schrijversborrel-vriendinnen zijn er natuurlijk altijd ;) Maar ik heb het echt over een van de grotere helden uit de boekenwereld.
Ik weet wel dat ik redelijk snel dichtklap als dat gebeurt, als ik een van die grote namen tegenkom waarvan ik boeken heb gelezen en denk: WOW... Tja, het blijft een held, hoe je het ook wend of keert en dat brengt toch een bepaald soort gevoel met zich mee.
Ja, dit is bij mij gebeurd. Nu moet ik er wel bij zeggen: Ik ben wel iets terughoudender met het praten tegen vreemden, maar het is niet vlug zo dat ik helemaal niets te zeggen heb.
Nou, dat was een aantal jaren terug wel anders, tijdens mijn eerste keer (en tot nu toe nog steeds mijn enige keer) Manuscripta.
Daar kwam een van de schrijvers waar ik enkele boeken van had gelezen en die ik echt heel graag wilde zien en horen spreken.
Carlos Ruiz Zafón, de auteur van onder andere 'De schaduw van de wind' en 'De nevelprins'.
Zijn lezing was echt geweldig, indrukwekkend. Ik heb er met volle teugen van genoten!
Na de lezing was er de gelegenheid om je boek te laten signeren. Ik stond al een tijdje in de rij en toen was het tijd... ik was aan de beurt!
Ik wilde hem zo graag bedanken voor de boeken die hij heeft geschreven, de mooie woorden, de heerlijke, fantastische omgevingen die hij zo gedetailleerd beschreef en dat hij echt zeker tot een van mijn voorbeelden behoort... En toen sloeg het noodlot toe.
Mijn mond bewoog niet meer. Ik stond daar echt perplex, ik vond het vreselijk! Gelukkig vond hij het niet erg en moesten we daar samen wel om lachen; uiteindelijk heb ik hem toch weten te bedanken voor zijn mooie verhalen en mocht ik mijn boek weer meenemen, gesigneerd met mijn naam en al. Ik ben hier nog steeds heel erg blij mee en het is zeker een van mijn pronkstukken in mijn boekenkast.


Wat ik hiermee wil zeggen is dit: ook al zat ik vol met inspiratie - alle woorden die ik wilde zeggen lagen al op het puntje van mijn tong -, ik klapte toch geheel dicht. Toch dacht ik: En dit is niet erg, je leert er alleen maar van, waardoor je de volgende keer beter op je inspiratie in kunt spelen en je wel misschien kunt zeggen of schrijven wat je wilt!
Het is een kwestie van durven. Moedig genoeg zijn, niet bang zijn om de verkeerde dingen te zeggen, want dat kan niet tijdens het schrijven of het praten met een van je favoriete auteurs (of iemand anders natuurlijk).
Durven om trots te zijn op de woorden die je zegt en schrijft. Het is moeilijk, maar vertrouw op jezelf. Je doet het goed! En met een beetje hulp van iemand anders zal het alleen nog maar beter gaan en zullen je woorden alleen maar beter, indringender, mooier worden. Daar geloof ik echt in.

Op de momenten dat ik niet kan schrijven, dat het mij totaal niet lukt om alles precies op papier te krijgen zoals ik ze hebben wil, denk ik terug aan dit soort momenten. Momenten die mij inspiratie en kracht gaven die ik nodig had. Mijn reizen naar Zuid-Engeland en Londen, de schrijversborrel afgelopen december, en de mooie lezing en fijne reactie van Carlos Ruiz Zaf'ón bijvoorbeeld.
Het zijn allemaal momenten waarin ik trots was op mijzelf, weer een stapje dichterbij mijn droom kwam en waardoor ik ontzettend veel inspiratie kreeg.
Ik moet wel iets meer durven van mijzelf, maar dit gaat lukken.
Want moedig zijn zit in mijzelf en daar hoef ik niet bang voor te zijn. Moedig zijn is goed!
Op wat voor manier dan ook.
Ooit zal ik de wereld laten zien wat ik kan!
Maar eerst nog even oefenen. Heel veel oefenen.

1 opmerking: