zaterdag 7 december 2013

Storm in mijn hoofd

Deze week voelde het alsof ik meerdere malen thuiskwam op een dag, ook al was ik ergens anders.
Het was alsof ik de storm die in mijn hoofd woedde in levende lijve tegenkwam.
De afgelopen dagen was het oppassen geblazen als je je buiten waagde; je moest sterk in je schoenen blijven staan, je volle gewicht in de strijd gooien, wilde je niet weggeblazen worden door de storm die over het land heen joeg. Rond Texel en de andere eilanden was de zee onstuimig, de wind joeg over de duinen. Het weer en de beelden ervan deed mij terugdenken aan (en terugverlangen naar) Dodenrit van Maggie Stiefvater. Daarover in een volgende blog meer.
Hier in het Noorden waande je je het ene moment in een moment van rust, het andere moment wist je niet hoe snel je ergens moest schuilen vanwege de hagel/sneeuwbui die in de stilte was ontstaan en chaos creƫerde in onze wereld, op het moment dat de hemel scheurde en de bui losbarstte boven je hoofd.

De storm buiten is nu gaan liggen.
Die in mijn hoofd niet.

Ik heb lichtelijk last van afkickverschijnselen. Vorige maand ben ik zo intensief bezig geweest met mijn personages en hun verhaal, dat ik nu serieus denk dat ik iets mis.
Het voelt alsof ik vreemdga met mezelf, nu ik het drukker heb met andere dingen en geen tijd meer lijk te hebben voor de vrienden in mijn hoofd. 
De stemmen lijken ook stiller. Af en toe vang ik een glimp op van een treurig, verlangend gezicht in mijn gedachten, een blik die mij smeekt terug te komen naar hun wereld. 
Ze willen dolgraag hun verhaal verder vertellen aan mij, zodat ik de juiste woorden kan vinden om hun belevenissen over te brengen, maar de storm in mijn hoofd verstomt hun stemmen.
Af en toe bereikt een zacht gefluister mijn oor, en schrijf ik vlug op wat ik niet mag vergeten. 
In mijn hoofd blijf ik in het ene, kleine lichte hoekje wat nog vrij is van chaos doorschrijven aan het verhaal, zodat ik het op een later moment, wanneer de tijd daar is, alles op kan schrijven.
Het is dus niet zo dat ik helemaal niet meer schrijf. Maar het voelt wel zo.
 
Daarom wil ik het volgende tegen mijn geliefde personages zeggen:
Het spijt me, Michael. Het spijt me, Fay. Het spijt me, rest van de gang: Yentl, Dawn en Danny. Het spijt me. Het spijt me, het spijt me, het spijt me. Ik ben jullie echt niet vergeten. Alleen is de werkelijkheid op het moment net iets harder aan mij aan het trekken. 
Ik verlaat jullie niet, jullie blijven in mijn hoofd zitten. Ik beloof jullie dat ik al mijn tijd weer voor jullie vrij maak wanneer het kan. Heb geduld. Alsjeblieft.
Ik kom bij jullie terug, dat beloof ik. 
Want jullie zijn een deel van mij geworden en zullen dat ook voor altijd blijven!
Heb vertrouwen. 
Het komt goed.
Ik kan niet wachten tot de storm in mijn hoofd gaat liggen.

1 opmerking:

  1. Mooi geschreven blogpost en erg herkenbaar ook voor mij :)
    Ik vraag me soms af hoe het is voor mensen die niet met 101 personages in hun hoofd zitten, vechtend om aandacht. Wat moet dat makkelijk (maar ook saai!) zijn!

    BeantwoordenVerwijderen